Het is weer zover. Waarom doe ik dit mezelf aan, denk ik half struikelend over wasgoed in de gang, het snoer van het strijkijzer en wat duplo blokken. De geur van zelfgebakken pizza en uien hangt nog in huis, of zal dat komen omdat de resten nog op het aanrecht liggen. ‘We moeten opschieten,’ roep ik. ‘Het is topdrukte op Schiphol, dus aan die twee uur van te voren aanwezig zijn, heb je nooit genoeg.’
Als ik mijn zwager en schoonmoeder zie, moet ik altijd aan Frank en Carla van Putten denken. Misschien kent u deze typetjes van Van Kooten en De Bie nog wel. Mijn zwager is een mengsel van Frank van Putten en een ander typetje van Kees van Kooten, namelijk de Vieze Man. Het eten van een bonbon zo onsmakelijk maken kan alleen Van Kooten en wanneer mijn zwager iets in zijn mond propt en eet zoals de Vieze Man het alleen maar kan, wil ik nooit meer iets wat überhaupt maar op een bonbon lijkt.
Volgens mij heeft elke hetero vrouw weleens in haar leven een zwak gehad voor een andere vrouw. Niet dat je tot over je oren verliefd wordt, maar meer gevoelens van ontzag, adorering, gevoel van gelijkgestemdheid en soms sexuele aantrekkingskracht.
Toen ik tien jaar geleden in Thailand woonde zag ik hem. Midden op het kruispunt, in een verzengende hitte. Als er een calamiteit zou optreden, zou deze agent niet op kunnen treden omdat hij zich niet zou kunnen bewegen. Zijn uniform leek om zijn lichaam “gekrompen” te zijn. Een skinny jeans die je liggend aan moet trekken. Fascinerend, die politie-eenheid in Thailand.
Kent u dat gevoel nog van het op schoolreisje gaan? Je moest van je moeder de avond ervoor bijtijds naar bed, maar je wist toch al dat je tot middernacht lag te staren naar het plafond omdat je van spanning de slaap niet kon vatten. ’s Ochtends vroeg werd je broodtrommeltje gevuld met alleen maar gezonde dingen, maar voordat je bij de eerste stoplichten aankwam lag deze vergeten onderin je rugtas en was de eerste zak chips al geplunderd. Toch doe ik hetzelfde voor mijn dochter als mijn moeder voor mij deed.
