U bent, beste lezer, nu hoop ik gewend aan het feit dat ik bijna niet door de dag kan komen zonder in moeilijkheden te raken. Zoals ik al eerder zei, ben ik niet goed met data in het verleden, maar het was zeker 2007 (of was het 2008?) dat ik mijzelf in Kampala, Oeganda bevond.
Het woord “stomverbaasd” kan mijn gevoelens niet beschrijven. Ik weet niet of ik moet huilen of lachen. Zoiets heb ik nooit gezien en dat in een avontuur-gevuld leven van 57 jaren. Ik heb in een ijskoude winter in Finland in een crematorium gewoond. Ik ben in een car-chase in Kampala achtervolgd door een knettergek ex-hoertje van wie ik haar mobiele telefoon had geleend (stof voor een aparte column zeker!) Zoveel heb ik meegemaakt, maar dit heb ik nog nooit gezien.
Wat er een paar dagen geleden uitzag als een eindeloze lijdensweg naar mijn vertrekdatum, ziet er nu uit als een deadline. Zoveel te doen, zo weinig tijd!
Ik zit op het werk te, uh… te werken. Plots word ik teruggetrokken naar de jaren vijftig. Uit zo’n educatief zwart-wit filmpje staat er opeens een kleine slanke dame van een onbepaalde leeftijd. Ze draagt een kort bruin jasje met eronder een ouderwets bloesje, een bruine broek en bruine schoenen zoals mijn lerares geschiedenis droeg in 1959.
14 November 2010: Het is net na vijven in de ochtend en op zulke momenten zien de komende maanden er totaal anders uit dan ik eerder heb beschreven in dit dagboek.
