Wat er een paar dagen geleden uitzag als een eindeloze lijdensweg naar mijn vertrekdatum, ziet er nu uit als een deadline. Zoveel te doen, zo weinig tijd! Josephine is druk bezig een appartement of huisje te huren. Ze stuurt elke dag stapels foto’s van slaapkamers, keukens en zelfs plafonds. Ze doet natuurlijk niets zonder mijn goedkeuring. Zij blijkt daar heel goed in te zijn. Net als ik zeg dat ik een huisje of een flat leuk vind, zegt ze: “Nee wacht, ik denk dat ik een betere kan vinden voor dezelfde prijs.” Ze gaat weer op pad en even later krijg ik de nieuwste foto’s. Net als met mannen is zij heel erg kieskeurig. Ik hoop dat ze een woonplaats vindt veel sneller dan een man.

En dan al die andere dingen. Vrijdag komt vriendin Carole langs om de laatste drie dozen met spullen op te halen, die later worden opgestuurd naar Kenia. Ze worden tijdelijk bij haar opgeborgen en dan stuurt ze in kleinere pakketen op, elke maand een doos, tot alles aangekomen is in Afrika.

Visum heb ik aangevraagd, dat heb ik eind volgende week in huis.

Afscheidsfeest regelt collega Janice, ze is erg lief, een zorg minder voor mij.

Elke dag na het werk briefjes schrijven aan allerlei instanties, die moeten weten wat mijn toekomstplannen zijn. Elke dag na het werk chatten met mijn online vriendinnetjes die al in Mombasa zitten en dan met ze een voor een een afspraak maken – straks moet ik een spreadsheet maken, anders raak ik de draad kwijt. Je dacht toch niet, beste lezer, dat het in me zit om helemaal geen trouble te zoeken als ik daar eenmaal zit?

Ach, waarom wachten tot ik in Mombasa zit? Ook vandaag zit ik weer in de problemen op het werk. Ongeveer 30 dagen voordat ik met pensioen ga en ik word “uitgenodigd” voor een meeting omdat een klant over mij geklaagd heeft. Geen details, ik moet gewoon even de vergaderkamer in om geconfronteerd te worden door mijn twee vrouwelijke bazen. Absoluut niet, zeg ik. Ik heb toch het recht om te weten waar het om gaat?

Blijkbaar niet. Wie is het? Wat is de klacht? Wanneer was dit? Geef mij het ticketnummer, dan kan ik tenminste een idee krijgen. Stilte. Geen antwoord meer. Confrontatie en geheimzinnigheid – daar doe ik niet aan mee.

Ik dus een email schrijven aan de lieve dames: eerst de details, dan de meeting, anders kun je oprotten en je baan op je buik schrijven. Ja, dat kan makkelijk nu, want ze kunnen me nu moeilijk ontslaan. Mailtje terug: we zullen dit allemaal morgen bespreken. Nog steeds geen details, nog geen hint over wie of waar precies het om gaat. Ik bedoel: zelfs een crimineel mag weten wat de aanklacht is voordat hij de rechtzaal in moet! Toch?

Nu krijg je een idee over waarom ik zo snel weg wil. Werken voor een groot bedrijf is nooit iets geweest voor mij. Ik pas er niet in. A square peg in a round hole. 31 December kan ik met grote opluchting zeggen: Goodbye England, and good riddance. Ik zal je missen – als kiespijn.

Categorieën: Vervolg verhalen

5 reacties

SIMBA · 25 november 2010 op 12:00

Het komt nu echt heel snel dichterbij!

pally · 25 november 2010 op 14:24

Hé, DMIE, misschien willen ze je wel onverwacht een heel groot afscheidscadeau + speech aanbieden! 😉

groet van Pally

arta · 25 november 2010 op 15:51

Ach, DMIE, een oud-Hollands gezegde zegt: De laatste loodjes wegen het zwaarst. Nog even uitzitten deze ellende, over vijf weken zit je met je vriendinnen in de zon!

Avalanche · 25 november 2010 op 22:55

Het grote aftellen is begonnen…… iets meer dan een maand, nog!

datmensinkenia · 26 november 2010 op 08:57

Elke dag is anders. De aankomende deel 9 biedt een veel zonniger uitzicht aan. 😎

Geef een reactie

Avatar plaatshouder