In de supermarkt blijkt een miniscuul stokbroodje voorgesneden aangeboden te worden. Een zakje gesneden stok, voor één euro negentien. De ultradunne plakjes vormen samen misschien net een halve pistolet, zo klein en aantalloos als ze zijn. Gemak dient heus de mens, maar een zakje gesneden stok, naast in plastic wijnglazen uitgeschonken wijn, het bevreemdt Juul en mij nogal.
Als kind probeerde ik wel eens mezelf in de spiegel te zien groeien. Ik vond het een vreemd besef dat mijn lijf maar van alles aan het ondernemen was en ik er niets van kon zien, tot het al gebeurd was. Dagelijks mijn gezicht, mijn lijf. Maar ondertussen verraadt het je waar je bijstaat, tenminste, als je lang genoeg in de spiegel bent blijven kijken.
Het tijdschrift [i]Opzij[/i] spreekt hoopvol van een mogelijk nieuwe feministische golf. Naar aanleiding van de documentaire van Sunny Bergman, [i]Beperkt Houdbaar[/i] en een mede daaruit voortvloeiende [b][url=http://www.beperkthoudbaar.info/]website[/url][/b], met bijbehorend manifest tegen de schoonheidsidealen die vrouwmensen door de strot krijgen gedrukt, komen veel mensen uit de kast die opgelucht meageren. Vrouwen en mannen tegen de dooscorrectie, de onmogelijke maten, de nog onrealistisch mooier gemaakte fotomodellen die, oh schande, door Photoshop zijn bewerkt.
Een meisje zit daar op de trap. Een mooi meisje, mooie huid, donkerblonde haren over een felgekleurde blouse. Haar ene been losjes een trede hoger dan de andere. Van haar gezicht is alleen het profiel is zichtbaar. Ze staart schuin omhoog, richting een dakterras. Ze zit daar, bestudeerd ontspannen.
Met Linda, een vriendin van vele jaren terug, zit ik hernieuwd verbonden in de kroeg. We discussiëren en laten hevige fragmenten analyse los op elkaars leven. Het is echt vanouds gezellig. We zitten heerlijk door te draven en de drank vloeit rijkelijk, tot we kortstondig onderbroken worden door een vriendin van Linda, die duidelijk blij is haar te zien. Andersom is het genoegen minder.
