Schimmenspel

Met Linda, een vriendin van vele jaren terug, zit ik hernieuwd verbonden in de kroeg. We discussiëren en laten hevige fragmenten analyse los op elkaars leven. Het is echt vanouds gezellig. We zitten heerlijk door te draven en de drank vloeit rijkelijk, tot we kortstondig onderbroken worden door een vriendin van Linda, die duidelijk blij is haar te zien. Andersom is het genoegen minder. “Hee Annet…”, zegt ze lauwtjes. “Ben je naar de kapper geweest?”
“Ja, erg hè? Maar het groeit vanzelf wel weer… Vind je het erg lelijk?”
“Helemaal niet! Staat je hartstikke goed!”
“Oh ik ben zo blij dat je dat zegt, ik vind het veel te kort.” Ze strijkt onzeker over haar hoofd.
“Nee joh”, lacht Linda vriendelijk. “Met jouw kledingstijl en figuur past zo’n mannenkapsel helemaal goed!”

Het verknipte hoofd loopt met haar benen en een nieuwverworven staart ertussen de zaak uit. Linda is daarentegen weer helemaal terug. Ze begint zo levendig te vertellen over haar biologische tijdbom, dat ik hem bijna kan horen en er vreselijk om moet lachen. De zin en de onzin van ons geouwehoer zijn net weer soepel met elkaar in vriendschappelijk duel, als een triest excuus voor een man op ons afloopt. Hij heeft al de hele avond zitten azen en heeft na de twintig biertjes die hij achterover heeft gekieperd, eindelijk de moed verworven om op ons af te stappen. Zijn vettige te lange of te korte haar sliert in zijn gezicht en zijn uitspraak verraadt een gebrek aan afkomst dat – in de kringen waar hij zich in wil bevinden – gecompenseerd moet worden met een vreemdsoortig dialect.

Hij legt zijn armen om onze schouders en heeft last van zijn keel; in elke zin verwerkt hij een vreemd geluid, een soort schrapen, of kuchen.
“Hee dames… uhu-uhu-uhu”, bralt de Wassenaar wannabe.
“Last van de aardappel in je keel?”, informeer ik lieftallig, terwijl ik zijn arm van mijn schouder schud.
Hij kijkt me een tikje verward en daarna nijdig aan en richt zijn vettigheid op Linda.
“Was jij hier vorige week ook niet?”

Dit blijkt het startsein van een ware metamorfose. Zat ik net nog met een intelligente jonge vrouw de sterren van de hemel te bespreken, ineens is ze in het bezit van een hoge stem en een giechel. Er komt geen volzin meer uit en ze heeft last van oorbellen die niet lekker zitten, ze zit er voortdurend aan te prutsen. Haar borsten zijn zo zwaar geworden dat ze niet meer rechtop kan zitten, maar voorover aan het vallen is. De bal weet nog enig krediet te winnen door samenhang te brengen in het gesprek dat hij aanknoopt met de twee borsten die hem in het gezicht zwabberen.

In het kader van het verdeel-en-heers-principe van de rokkenjager, krijg ik plichtsgezelschap. De ‘vriend van’ doet verwoede pogingen me tot bewondering te verleiden met zijn managerschap en zijn trots op vier wielen. Met de drank in mijn lijf en een nijdige bui die eigenlijk niet voor hem bestemd is, weet ik hem vrij snel te reduceren tot een hoopje stotterende roest.

Nog een uur lang probeer ik Linda eraan te herinneren dat we vast nog wel een leuk gesprek zouden kunnen hebben. Een keer sis ik zelfs in haar oor: “ditch that loser”, een tekst van vroeger, die toen nog effect had. Maar er is geen beginnen meer aan. Linda danst op de maat van haar bioklok.

“Zorg goed voor jezelf Lin en houd het veilig…”, knuffel ik haar ten afscheid.

“Joh, blijf nog even. Vind je Paul niet leuk dan?”
“Ach”, haal ik mijn schouders op, “als je van managers houdt die nergens anders over kunnen praten dan over prijskaartjes van hun spullen…”

Er flitst iets bozigs door haar ogen.
“Je bent niet meer zoals vroeger”, zegt ze.

Ik herinner me de wie-maakt-me-wat Linda van ooit en zie haar nu zitten in een wanhoopspoging wie dan ook te verleiden tot het laten betasten van zijn hete aardappel, in de hoop op wat gezinsgeluk. Ik mis die andere Linda even hevig, al heb ik haar heel lang niet meer gezien.

“Ik weet het niet Lin…”

Ik zwaai nog even en stap op mijn fiets. Er blijkt gelukkig geen staart in de weg te zitten.