Twee keer raakte ik in de ban van vijftien vandaag. Een jongen die, aangemoedigd door moederlief, maar toch volgens eigen zeggen uit vrije keuze, rauw en rauwer eet, oftewel [i]raw food[/i]. En een meisje dat, stiekem gefilmd door haar stiefvader, regelmatig seks heeft gehad met diezelfde stiefvader.
Het is mei 2012 en ik kijk naar een fantasy serie [i]Game of Thrones[/i], een serie bemachtigd via een proxyserver die mij, ondanks enge Brein blokkades, doorsluist naar [i]The Pirate Bay[/i]. Ik vind het illegaal en wel een mooie serie, zelfs ondanks die afgrijselijke Carice van Houten die haar taal- en dentale gebreken in vol ornaat tentoonspreidt vanuit een rol als priesteres die haar held naar de ijzeren troon wil manoeuvreren.
“Hee vuile hoer”, zegt de man, onderwijl in zijn neus peuterend.
De vrouw kijkt hem geringschattend aan.
“Waarom zegt u dat?”, vraagt ze hem met net dat beetje klemtoon op de u, om haar minachting toch te laten doorschemeren.
“Tja wijffie”, zet hij zijn charme in terwijl hij het groene korstje van zijn vingers veegt. “Vrijheid van meningsuiting, weet je, daar maak ik gebruik van”.
Soms zou ik willen dat er iets als een hogere macht bestond. Om te komen shoppen. Zoals nu. Ben je daar? 2009 was een jaar van vastlopen en opnieuw beginnen. 2009 was het jaar van mijn navel waar veel en vaak naar gestaard is. Dit jaar heb ik meer ruimte voor de wereld. Luister je? Want als ik zo vrij mag zijn om met de ergste deur in huis te vallen, mag 2010 eindelijk, eindelijk, eindelijk en alsjeblieft een jaar zonder Kluun worden? En voortbordurend op het thema, kan er dit jaar in Nederland eens iemand in de schijnwerpers gezet worden die echt iets kan, of – als dat dan echt teveel gevraagd is – iemand die op zijn minst een IQ heeft dat de 111 haarpluggaatjes in het hoofd van Joling voorbij gaat? Dat zou namelijk zo verfrissend kunnen zijn.
Er loopt een man op straat onder een grijze lucht. Hij heeft een wolkje boven zijn hoofd. Een persoonlijk wolkje, dat je doorgaans alleen maar ziet bij stripfiguren uit de Donald Duck. Onder de toch al grijze lucht heeft hij een wolkje boven zijn hoofd dat bijna zwart ziet van de ingedikte verzameling grijs die zich erin heeft opgehoopt. Er stroomt een gestaag buitje regen uit het wolkje. Van die regen die verraderlijk is. Het lijkt niet zoveel voor te stellen, maar het doorweekt je botten en organen ongemerkt vroeger of later. En als je het merkt is het eigenlijk al te laat.
