Hoopholle frases

“Hee vuile hoer”, zegt de man, onderwijl in zijn neus peuterend.
De vrouw kijkt hem geringschattend aan.
“Waarom zegt u dat?”, vraagt ze hem met net dat beetje klemtoon op de u, om haar minachting toch te laten doorschemeren.
“Tja wijffie”, zet hij zijn charme in terwijl hij het groene korstje van zijn vingers veegt. “Vrijheid van meningsuiting, weet je, daar maak ik gebruik van”. “Ik ben daar niet zo van gediend” spuwt de vrouw, “we kunnen toch wel een beetje respect voor elkaar hebben? Ik zeg toch ook niet dat ik van u walg omdat u het snot uit uw neus loopt te peuren?”
“Wowowow mevrouwtje, effe dimmen”, reageert de man, “ben je van de linkse kerk ofzo? Kopje thee? Trek meteen maar een boerka aan joh, dat willen jullie van links toch, dat dit een islamitische heilstaat wordt?”

“Een boerka?”, de vrouw kijkt verschrikt op. “Bent u mij aan het stalken meneer?”
De man spuugt op de grond.
“Nou nee mevrouwtje, stalken bewaar ik voor de lekkere hoeren, ik heb mijn normen en waarden op orde”. Hij kijkt haar even recht aan. “Waarom vraag je dat eigenlijk?”
De vrouw wendt haar blik af.
“Niet dat het u iets aangaat m’neer, maar ik heb gesolliciteerd als uitlokkutmarokkaan. En aangezien ze mij niet geloofwaardig vonden met mijn blonde haren en blauwe ogen, heb ik inderdaad net geshopt voor een boerka met bijpassende boerkini.

De man peutert vergeefs onder zijn nagels die onverminderd in de rouw blijven.
“Wat ga jij nou helemaal uitlokken wijffie?”, vraagt de man met uitgelokte belangstelling.
“Joden natuurlijk”, zegt de vrouw met een blik van verwijt over zoveel domheid van zijn kant.
“Zodra ze mij met een keppeltje bewapperen, hangen ze. Als ze mij mijn hulpgoederen afpakken, zijn ze helemaal nog niet jarig”.

“Hmm.” De man lijkt niet goed te weten wat hij met zijn handen aanmoet nu hij ze niet meer in zijn neus kan stoppen en alle nagels zijn bepeuterd. Hij zoekt tevergeefs naar broekzakken die diep genoeg zijn om zijn gemis te verbergen. Uiteindelijk slaat hij zijn armen over elkaar.
“Ik snap het eigenlijk niet helemaal”, geeft hij toe, “als jij van de linkse kerk bent, dan wil je toch niet uitlokken? Dat is toch niet goed voor de intrigatie?”
“De wat?” De vrouw schiet in de lach.
“De intrigatie” klinkt het bedremmeld, “weet je wel, dat Joden en Marokkanen hand in hand stamppot eten en de stoepjes van hun wel echte Hollandse buren aanvegen met een bezem die op de steel van die leuke geraniumstickers heeft?”
“U bedoelt integratie”, giechelt ze. “Maar ja meneer, we weten toch allemaal dat al die laaggeschoolde buitenlanders hier alleen maar komen om gebruik te maken van onze voorzieningen? Daar is toch geen integreren meer aan.”

“Hmmm”, herhaalt de man. En verzinkt in de diepte van zijn gedachten.
“En toch hè”, zegt hij.
“En toch?”, giechelt de vrouw die zichtbaar wacht op de eerstvolgende fout die de man zal gaan maken.
De man twijfelt en besluit er aanmoediging in te zien.
“En toch ben ik blij dat ik geboren ben binnen deze grenzen en niet erbuiten”, zegt hij. “Want anders was ik misschien dezelfde man, maar zou ik nooit dezelfde kunnen zijn als ik nu ben.”
De vrouw kijkt hem even verbaasd aan.
“Nee”, zegt ze nadenkend, “inderdaad, de kans dat u mij ongestraft een vuile hoer zou mogen noemen zou toch kleiner zijn als u van over de grens was”.
De man staart even in de verte en haalt zijn schouders op.
“Ach, gelukkig kan een hier geboren kwartje nooit echt een allochtoon dubbeltje worden”, zegt hij uiteindelijk. “En wat die hoer betreft, wees maar blij dat ik het gewoon zeg in Jip en Janneketaal. Ik zeg altijd maar zo, je moet het zeggen zoals het is, zeg ik altijd maar. Bovendien, het bekt toch lekkerder dan onzedelige prostituee”.

De vrouw besluit de taalfout te laten voor wat het is en knikt instemmend.
“Excuseer me”, zegt ze terwijl ze de boerka over haar hoofd gooit. “Ik ga naar mijn sollicitatiegesprek. Eens kijken of ze me nu wel aannemen. Want als dat zo is, dan klaag ik ze aan wegens discriminatie. Let maar op.” Ze geeft de man een hand.
“Ik ben blij dat u als kutmarokkaan me een hand geeft mevrouw”, zegt hij. “Fatsoen moet je toch doen, zeg ik altijd maar”.