[i]Waarom kreeg ik geen kus van je?[/i]
Ai, daar begint het al. Afgedwongen sentiment. “Houd je nog wel van me?” roept als onvermijdelijk kniereflex het antwoord: “heb ik ooit van je gehouden dan?” op. En dat is niet met de intentie te kwetsen, echt niet. Het is volautomatisch verzet tegen het dwingen in zaken die organisch groeiende zo vreselijk veel leuker zijn.
“Waarom ben je zo bang voor bitterheid?”
Zijn ogen kijken me vorsend aan. Dat is ook het probleem van dit type gesprek, want waar bemoei ik me ook eigenlijk mee…
“Bitterheid is niet heel veel meer dan verdriet met een laag eelt eromheen, voeg ik hem toe. Haal het een keertje weg als het zijn functie verliest”.
Het is niet zozeer weltschmerz die hem plaagt. Bovendien, weltschmerz noemt hij narcistisch. Het is ook geen depressie. Wel schijnen zijn stressniveaus door het plafond te schieten, maar dan ook alleen maar in tijden van te weinig terugtrekmogelijkheden. Hij is een kameleon die zo vermoeid raakt van het wisselen van kleur dat hij vaak maar liever alleen is. Dat zeg ik stellig, al weet ik het niet helemaal zeker; dat kameleonschap is namelijk verdomd goed gecamoufleerd.
De bel gaat weer en ineens merk ik hoe mijn maag knort. De dag is ongemerkt aan me voorbij gegaan in dit deprimerende hol. In de hoek een matras. Een kist met wat spullen en mijn goddank gespaarde laptop. Geen radio, geen koelkast. Wat best ironisch is, mijn gebrom helpt daarbij dus niet. Een plus een is nu blijkbaar even geen twee.
In de trein op weg naar de reünie van de middelbare school, blijkt al snel dat er te weinig plaatsen zijn. Zelfs eigenlijk te weinig staanplaatsen. Op een onbewaakt ogenblik remt de trein hard en voel ik me met mijn hele lijf en houden tegen de rug van de man naast mij aangeslingerd.
“Sorry” zeg ik tegen de rug en als deze zich omdraait en twee paar ogen elkaar vinden, blijkt het Wilfred te zijn die me aankijkt. Wilfred!
