Ikea is stom

De telefoon ging. ‘Jaaa?’ zei ik lichtelijk geïrriteerd, zo op mijn vrije vrijdagochtend.
‘Waar blijf je nou?’ vroeg vriendin J.
‘Waar blijf ik?’ vroeg ik met gefronste wenkbrauwen, ook al ziet degene die aan de telefoon hangt niet dat je ze fronst.
‘Ja dat vraag ik aan je, waar blijf je?’ herhaalde J. haar vraag.
Ik keek op de klok. Shit hee, 11 uur.
‘Ow euh, oeps.’ Zei ik, zoals ik dat wel vaker zei als ik de tijd was vergeten.
‘Oeps, oeps’ herhaalde ik. ‘Oéééééépsss. Ik kom eraan.’

Verstandskies

‘Nou’ zei de tandarts terwijl hij in het grote gapende gat (mijn mond dus) keek.
‘Je moet toch echt je verstandskiezen beter poetsen.’
‘Maar’ zei ik, toen ik mijn mond dicht kon doen.
‘Ik kan er niet goed bij, ze zitten zover achterin.’
Zulke dingen zeg ik altijd om mezelf in een beter daglicht te zetten, aangezien ik niet altijd zin heb om ook die kiezen achterin goed te raggen.

Omgekeerd lege-nestsyndroom

In augustus liep ik een appartement tegen het lijf. Zomaar, vanuit het niets. Ik had het niet verwacht en was er daarom ook niet op voorbereid. Het was mooi, rustig. Precies wat ik zocht. Ik voelde me er direct thuis, een soort van ik-ken-jou-al-langer-dan-vandaag. Na kijken en keuren was het toch wel je van het en een week later zetten vriendlief en ik onze handtekening onder het contract.

De kat die mij niet mocht

‘Nou, dit is ‘m dan en dit moet ie eten, 2x per dag.’
Vriendin M. aaide haar kat Dirk liefkozend over zijn kop.
‘Verder is ie heel makkelijk hoor, laat ‘m maar lekker buiten spelen. Als ie ’s avonds maar binnen is.’
Ik knikte. Hoewel ik er totaal geen zin in had.