Gisteren werd mijn opa 85. Vijf-en-táchtig! Mijn oom meldde in zijn speech dat dat maar liefst 31025 geleefde dagen zijn, welgeteld. Ondertussen zat mijn opa onderuitgezakt, wazig te kijken, zijn best te doen om de gepaste gezichtsuitdrukking te produceren. Zijn grijze haar en oude gezicht viel weg in de zee Lees meer…
Ik moet met je praten. Dat denk ik al een hele tijd. Maar ik lijd aan acute mond- en klauwzeer wanneer het moment daar is. Eng. Ik durf niet. De stem van mijn Uber-Ich galmt door mijn bewustzijn. Maar zodra ik bij je ben verandert die stem van een Bulldog Lees meer…
Om vijf uur in de ochtend gaat mijn wekker. Mijn eerste gedachte is: o god, weer een dag vol stof, zware shag en instructies in een tenenkrommend dialect bij Tegelaer&Zoon. Helaas ben ik de Zoon. Als ik een meisje was dan zou ik tennminste nog op de administratie zitten van Lees meer…
Met uiterste concentratie volg ik mijn voeten. Zij lopen over straat en weten hun weg. Mijn handen klemmen zich rond de handvaten. De remmen zijn ongebruikt. Bij het zebrapad stop ik. Links en rechts kijkend scheren verschillende fietsers, auto’s en een enkele brommer pal langs mijn enkels. Mijn broekspijpen wapperen Lees meer…
Nee, ik heb het niet over dat stomme programma. Ik heb het over de échte, die geen meelijwekkend programma nodig hadden om er een te worden. Net als een homo. Je wordt het niet, je bent het gewoon. Deze mensen, ja het zijn ook maar mensen, hebben die felbegeerde X-factor. Lees meer…
