Och, ik denk dat ik het nu wel kan vertellen en het toch een speeltuin geworden.
Laat ik eerst met een stelling beginnen, die ik in de loop der tijden bedacht heb: Als het in de techniek fout kan gaan, dan gaat het een keer fout.
Het grootste deel van mijn werkzame leven heb ik op een bedrijvenpark ergens in het hoge noorden doorgebracht. De meest uiteenlopende soorten mensen heb ik al voorbij zien komen en oud zien worden. Een enkel keertje zijn ze hier op dit park ook gestorven en over één zo ’n geval wil ik het hebben.
Ja, dat heb ik in het verleden diverse keren geroepen. Nu is het dan zover. Volgende week worden de sodafabrieken afgeregeld. De mensen gaan naar huis en ik heb een paar weken geleden al het veld moeten ruimen. Ik was ten slotte ingehuurd, maar dan wel vijfentwintig jaar lang.
De ster van mijn mercedes deint trouw voor mij uit, als ik de oprijlaan van mijn huis af ga, op weg naar mijn werk.
Ik moet nog een inspectierapport schrijven over een oplagtank, die ik van de week inwendig geïnspecteerd heb. Ja, ik moet nog zoveel en wat doe ik het eerst.
Niets vermoedend rijd ik maandagmiddag door Eerste Exlooërmond, op weg naar huis. Ik rijd op een voorrangsweg en zie, dat er een auto van links komt. Het meisje in de auto lijkt mij aan te kijken, dus vervolg ik mijn weg met een kilometer of tachtig. Haar schat ik in, dat ze vijftig kilometer per uur rijdt. Daarna gaat het snel…………
