Met Julio en Fafner richting de zon

Ik zou dit jaar eindelijk weer eens op vakantie gaan. Twee weken naar Italië. Het Gardameer lonkte mij. Ik had zelfs al een leuk hotelletje geboekt op n kleine 10 minuten van het meer. Je voelt ‘m al aankomen; door omstandigheden ging de reis niet door. Echt jammer want ik had mij er echt op verheugd.

De Kerstballen

Klaas is nog maar net aan boord van z’n boot of heel Nederland heeft alweer de kerstkolder in de kop. Hoewel ik een hekel heb aan kerst en alles wat erbij hoort hoop ik stilletjes wel op een witte kerst. Ik vind sneeuw leuk.. Sneeuw is leuk voor kiekjes. Toen ik nog actief en enthousiast kerstkaarten verstuurde maakte ik een hele leuke foto van de buurkat in de sneeuw. Maar dat beest is inmiddels dood. Daarom durfde ik ‘m niet meer op een kerstkaart te zetten. Dat is zielig.

Anomiem

Volledige anonimiteit als de regendruppels tijdens een storm. Als ik in een boek zou kunnen verschijnen, zal dat nooit als “koffiehandelaar “, of als die wonderlijke wereldvreemde kerel vol levenswijsheden, zijn. Dat personage die zich tussen de regels door verschuilt in het lege, met als doel anoniem te blijven , dat personage ben ik . Wanneer je het boek leest zul je dat personage haten of liefhebben. Aan de schrijver wordt geen aandacht besteed. Ik houd me afgezonderd van de drukke wereld, met af en toe een knipoog naar boven. Op die manier komen wij , zowel de schrijver als ikzelf, er zonder oordeel vanaf.

Mid life overpeinzing

Tot nu toe vond ik mensen die altijd lopen te zeuren over het feit dat ze weer een jaar ouder worden maar een stel zeikerds. In mijn ogen is het juist de bedoeling om zo oud mogelijk te worden. Ieder jaar erbij is een kroon op je eigen levenswerk. Bovendien ben ik dol op feestjes, dus elke gelegenheid die gevierd kan worden met taart en bier grijp ik met beide handen aan.