Het is nog vroeg in de maandagochtend, middernacht is twee uur geleden gepasseerd. Buiten een enkele vrachtwagenchauffeur, die zijn week alvast begonnen is, is er geen hond op de weg. Terwijl ik in volle vaart huiswaarts rij, zijn mijn gedachten nog in het recente verleden van de afgelopen avond, de raderen draaien op volle toeren.
Op zoek naar verlichting in de donkere dagen wil ik ’s avonds lekker op de bank ploffen om televisie te kijken maar ik kan mijn afstandsbediening nergens vinden. Nadat ik deze bij de stereo vandaan haal, schep ik het licht. Slaafs volgt het toestel mijn aanwijzingen. Als gevolg van de horizontale programmering wijs ik goddeloos reclame na reclame af. Maar wie heeft wie nu werkelijk in de hand?
Ondanks het feit dat we al geruime tijd een onafscheidelijk trio leken, liep het de laatste tijd niet meer zo lekker tussen ons. Met een lichte weemoed dacht ik terug aan de tijd toen ze voor mijn neus opdoken. Hoe ik ze voor het eerst had gestrikt om mee te gaan naar de kroeg. En hoe spoedig deze stapmaten echte soolmaten van me geworden waren.
Ik kijk haar recht in de ogen en dreig te verdrinken in het onpeilbare universum van haar gevoelens. Wees toch niet bang maar grijp een kans in de stroomversnelling van het leven. Een stroom zilte tranen van vreugde en verdriet. Mijn gedachten duizelen in een draaikolk van emoties. Machteloos geef ik me over aan het moment.
Heerlijk! Het duurde even, maar nu een nazomer met bijhorend weer van zich laat spreken, heb ik echt het vakantiegevoel te pakken. Drie weken laat ik mij in een zwart gat vallen dat ik, als een mentaal epilepticus, van toeval aan elkaar laat hangen. Geen plannen dus. Maar met dit weer moest ik er wel even tussenuit. Het nuttige met het aangename combineren. Om winterklaar te zijn, kon ik ergens een partij hout ophalen. Als ik daar ’s avonds een hapje mee at, zou ik daarna wel inpakken en wegwezen.
