Als blij bezitter van een eigen hok kreeg ik naast een aanslag over de WOZ-waarde van mijn huis ook weer de rekening van de gemeentelijke belastingen gepresenteerd dit jaar. Een ongeluk komt nooit alleen en het stemde mij bepaald niet vrolijk. Reden om even mijn kop in het zand te steken in de gezelligheid van de kroeg. Tijdens het ommetje daar naartoe kon ik gelijk even de rekeningen op de bus doen, dan was ik daar tenminste vanaf.
Hèhè, vermoeid open ik, ’s avonds laat na een decadent zakentripje in Londen, eindelijk de deur van mijn woning. Mijn god wat kan iemand, in de korte tijd van een terugreis, toch ongelofelijk aftakelen.
Toen ik het bed nog met een top pop deelde, was ik een waar vrijgezel. Echter sinds ze bij mij is opgekrast, ben ik pas echt een vrij gezel. Niet dat ik daar aanvankelijk blij mee of trots op was. Maar nu ik alle gradaties van mijn nieuw verworven situatie heb doorlopen, kan ik het eindelijk wel accepteren.
De oren vriezen nog net niet van mijn hoofd op het moment dat ik de deur open om naar binnen te gaan. Onmiddellijk word ik verwelkomd door de warmte van mijn kroeg. Ik trek mijn leren jack uit, zwaai deze over een kruk en neem plaats aan de bar. Een biertje staat al lonkend op mij te wachten. “[i]Het is een kwestie van geduld…[/i]” hoor ik, in zuidelijk accent, uit de boxen komen en nog voor ik het weet, begeef ik mij weer in het verleden.
In gestresste toestand schiet ik snel de mistige relaxkamer in om een peuk te roken. Ik ben op zoek naar ontspanning en moet nodig wat stoom af blazen. Met een soepele beweging der gewoonte ontsteek ik mijn dodelijke genotsmiddel. Ik kijk door het raam naar buiten en aan de overkant zie ik hoe mensen zich meelijwekkend inspannen om de beroerde conditie toch maar een beetje op peil te houden of te voldoen aan een door de maatschappij opgedrongen ideaalbeeld.
