‘Gun je schoenen een tweede ronde; weggooien is zonde’ is het motto van de huidige generatie schoenlappers. Slogan nummer twee is: ‘De schoenmaker heeft meer in huis dan u denkt’. Eigenlijk zit daar wel wat in, dacht ik in een overmoedige bui.
De lucht is stralend blauw en de zon is voorlopig niet van plan om zich te laten verjagen. Golfjes kabbelen tegen de oever, het riet ruist een liedje en eenden maken elkaar kwakend het hof. Verder is het angstaanjagend stil.
Ik vind je lief, echt waar. Toe, draai je om en kijk me aan. Ik meen het liefste. Wil je liever lepeltje, lepeltje liggen? Geeft niks onze verhouding is immers puur platonisch. Je bent geen partij voor mij. We zijn typische gevalletjes van: Twee geloven op een kussen daar slaapt de duivel tussen.
Ja, hij heeft een vreselijke struik. Nee, ik hoef de tondeuse niet te pakken. Een ‘very bad hairday’ noemt hij het. Hij moet naar de kapper en wel meteen en dat kan eigenlijk geen seconde wachten.
Haar moeder had haar nog zo gewaarschuwd “kind trouw nooit met een boer, boekhouder of een zakenman. Dat soort mannen denkt alleen in cijfertjes en hebben nooit tijd.”
Dus trouwde ze vijf jaar geleden met een als boekhouder opgeleide boerenzoon met een eigen zaak.
