De lucht is stralend blauw en de zon is voorlopig niet van plan om zich te laten verjagen. Golfjes kabbelen tegen de oever, het riet ruist een liedje en eenden maken elkaar kwakend het hof. Verder is het angstaanjagend stil. Het is verbazingwekkend dat we al drie kwartier niemand zijn tegengekomen. Mijn hond en ik lijken de enigen die door het mooie lenteweer naar buiten zijn gelokt en we genieten volop van het paradijsje dat Zegerslootgebied heet. Ons dagelijkse rondje Zegerplas telt ongeveer 5 kilometer en we zijn al ruim over de helft. Ik leg mijn hoofd in mijn nek en laat mijn gezicht strelen door de warmte van de zon. Mijn hond haalt zijn genot uit het besnuffelen van bomen en struiken en dartelt vrolijk voor mij uit. Ineens maakt hij een verschrikt zijsprongetje en slaat opgewonden aan het blaffen. Achter de mansdikke boom, die hij eens lekker wilde besproeien, staat een man. Ik zie een pijp van een spijkerbroek met daaronder een spierwitte sportschoen. Aan de zijkant van het been bungelt een zwarte riem. De bovenkant van de broek is naar beneden gestroopt en ik zie een witroze buik. Ik ontdek een hand die ritmische bewegingen maakt. De man achter de boom is onmisbaar bezig met een uitvoering van Shakespeare in love.

Ik sta aan de grond genageld en roep mijn hond. Hij is niet van plan te luisteren, kijkt verbaasd naar de verrichtingen van de speler, snuffelt nieuwsgierig aan zijn broekspijk en sjokt ongeïnteresseerd verder. Duizend-en-één gedachten per seconde, vliegen door mijn hoofd. Wie is dat. Wat wil hij. Wat moet ik doen? Gillen of adem inhouden. Hollen of wandelen. Negeren of omkeren? Maar als ik omkeer dan moet ik hele kolere end weer terug lopen. Ik besluit om de solopartij te negeren, doe of ik niets zie, en stap dapper langs de boom.

Mijn hart klopt in mijn keel en al mijn zintuigen staan op scherp. Tegelijkertijd moet ik mezelf bedwingen om niet te kijken. Een vogel scheert kwetterend over mijn hoofd. Ik hoor een zacht gehijg dat overgaat in een luid gekreun en dan voel ik een tikje tegen mijn schouderblad. Ik versnel mijn pas en zet het op een rennen. Dat vindt hond leuk en hij holt vrolijk met mij mee. Godzijdank gloort aan het eind van het pad de bewoonde wereld. Uitgeput zak ik op een bankje dat vlak langs een drukbereden weg staat.

Met de linkerhand veeg ik over het schoudergedeelte van mijn jas. Er plakt iets. Een wit goedje blijft op mijn wijsvinger achter. Kokhalzend strijk ik mijn vinger langs het hout van het bankje schoon. Eigenlijk wil ik niet weten wat het is.
Voorlopig houd ik het op vogelpoep.

Categorieën: VC-Li

Li

Liever gek dan 'grijs'. (O)mama Li doet maar wat. Schrijft voor een scholengroep, een ouderenblad en voor schrijfgroep Undercover. Is na 10 jaar weggereorganiseerd bij het Alphens Nieuwsblad. Werkte 30 uur per week als bovenschoolse coördinator TSO bij SCOPE Scholengroep. Sindskort gepensioneerd.

22 reacties

KawaSutra · 1 april 2006 op 02:43

[quote]Duizend-en-één gedachten per seconde, vliegen door mijn hoofd. Wie is dat. [/quote]
[url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?item_id=1600]Het kwakje van Herman[/url]? 😀

Ma3anne · 1 april 2006 op 08:32

Je moet als meisje alleen ook niet zomaar zo’n park in gaan Li!
Vreselijk! Maar wel leuk beschreven.:-D

wendy77 · 1 april 2006 op 12:04

He gatsie ik zie het voor mijn ogen gebeuren….en ik weet niet of ik daar op zat te wachten, haha 😀

Eddy Kielema · 1 april 2006 op 12:17

Knap hoe je van een vervelende ervaring een grappige column kunt maken!

Mosje · 1 april 2006 op 12:31

“Shakespeare in love”, die uitdrukking kende ik nog niet, althans niet voor hetgeen jij aanschouwde.
😛
Tja, je maakt wat mee als je een hondje hebt, dat zegt mijn vriendin ook.
😉

senahponex · 1 april 2006 op 15:52

5 kilometer en je was gelukkig al over de helft, veronderstel dat hij in het begin had gestaan. Had je het hele stuk moeten hardlopen wel leuk voor de hond.
😀

Dees · 1 april 2006 op 17:55

Dat is echt helemáál niet grappig. Gadverdegadverdegadverdamme. Wat wel weer een compliment is hoor, want het is bijzonder beeldend opgeschreven. Maar allejezus, wat smerig.

WritersBlocq · 1 april 2006 op 22:12

Brrrr een triller dit, brrrr, walgelijk figuur met z’n roze buik, gèèèdver! Gauw weer eens versterking meenemen naar die Zegerplas, want daar wandelen is absoluut geen straf 🙂 maar het gekke is, dat dit soort dingen dan nooit gebeurt.
Groetje, Pauline.

pepe · 1 april 2006 op 22:25

Hoe bijzonder kan jij toch weer schrijven over iets gruwelijks.
Echt knap!!

sally · 1 april 2006 op 22:56

[quote]Voorlopig houd ik het op vogelpoep[/quote]

😀
Hou het daar maar op Li.

Erg beeldend beschreven. Het hart in de keel. Ik kan me er alles bij voorstellen.

liefs
Sally

Mup · 2 april 2006 op 03:18

Had jij dat? Brrrr….
Maar wel weer erg vermakelijk, als ik het zo mag zeggen, beschreven, anders kwak je deze reactie maar naast je neer,

Groet Mup.

DriekOplopers · 2 april 2006 op 12:37

Shakespeare in love: Ik dacht dat ik nu een thaterrecensie kreeg. “Thou shalt watch it cometh”, of zoiets. Is het gewoon een vieze man.

Je moet je hond trainen in het eten van frikandellen!

Ach ja, we zijn in Amsterdam gewoon erg verwend. Hier hebben we wél klassiek openluchttoneel. ’s Zomers in het Amsterdamse Bos 😀

Je zou bij gelegenheid de dader in het park overigens ook op z’n Amsterdams kunnen begroeten: “Goeiemorgen, ouwe rukker!”.

Groeten uit een verdorven stad,

Driek Boslopers

bert · 2 april 2006 op 12:44

Het er op houdend dat het echt vogelpoep was moet je in ieder geval maar blij zijn dat die vieze rukker van je afgebleven is.

Trouwens, volgens mij had de titel “Shakespier” moeten zijn. Dat is volgens mij wel de asociatie die hier past. 😀 😀 😀

Trukie · 2 april 2006 op 22:11

Ooit heb ik zo iets van mijn voordeur af moeten poetsen. Ik herken jouw gevoel van het op een lopen willen zetten.
Maar gezien de toestand in de wereld van de laatste weken weet ik zo net nog niet of een poepje van een trekvogel nu veiliger is dan een onbestemd goedje van een rare vogel.

DriekOplopers · 3 april 2006 op 00:28

Maar is die meneer in het park nu de trekvogel of de rare vogel?

Driek :dunno:

Trukie · 3 april 2006 op 00:56

Hij heeft inderdaad rare trekjes 😛

Troy · 3 april 2006 op 01:16

[quote]”Ik versnel mijn pas en zet het op een rennen. Dat vindt hond leuk en hij holt vrolijk met mij mee”.[/quote]

😀 😀 😀

KingArthur · 3 april 2006 op 10:11

Nu heb ik net een reactie bij de tekst van Mosje geplaatst maar ik denk dat het hier nog beter van toepassing is.

Kees Schilder · 3 april 2006 op 10:36

Vogelpoep! Daar zou ik verder niet teveel over nadenken 😛

Dees · 3 april 2006 op 13:36

[quote]trekvogel [/quote]

:laugh: :laugh:

Anne · 3 april 2006 op 19:03

Beste Li,
Erg plastisch verhaal weer. Brrr….griezelige ontmoetingen toch. Zoals Driek inderdaad zegt; in Amsterdam kan men haar lol op voor wat betreft eh…potloodventers, daar heb ik er meer dan me lief is van gezien. Maar klaarkomen doen ze meestal solo.
Goed geschreven.
Anne

Prlwytskovsky · 25 april 2006 op 22:20

[quote]De man achter de boom is onmisbaar bezig met een uitvoering van Shakespeare in love. [/quote]

Ik lees: Sjeekspier!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder