Haar moeder had haar nog zo gewaarschuwd “kind trouw nooit met een boer, boekhouder of een zakenman. Dat soort mannen denkt alleen in cijfertjes en hebben nooit tijd.”
Dus trouwde ze vijf jaar geleden met een als boekhouder opgeleide boerenzoon met een eigen zaak. De wittebroodsweken waren nog wel gezellig. Af en gingen toe gingen ze uit eten, naar de bioscoop of doken ze vroeg in bed. Stilletjes hoopte zij op vermenigvuldiging. Al gauw had hij daar geen tijd meer voor en werd ze weggecijferd. Jaar in jaar uit, vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week en alle dagen van de maand zat hij de centjes van anderen en van zichzelf te tellen. En dat pikt ze niet meer.
Voor deze dag, hun trouwdag, leek metamorfose het toverwoord en zijn creditcard het toverstokje.Weg met die vale spijkerbroek, afgetrapte gympen en lange slobbertruien. De vrouw in de spiegel had haar onwennig aangekeken. Het korte rokje, de laag uitgesneden blouse en pumps met hoge hakken maakte haar sexy maar ook vreemd. De kapper had haar krullen gekortwiekt en kastanjebruin geverfd. Jammer dat de kapper niets aan die vervelende krullen kon veranderen. Veel vrouwen benijden haar om die weerbarstige krullen, maar zij haat ze.
Make-up maakte de metamorfose kompleet. Haar ogen waren sprekend en haar lippen oogverblindend. Omhuld door een wolk Chanel gleed ze zijn kantoor binnen en ze fluisterde op haar allerzwoelst; “lieve schat zullen we vanavond iets leuks gaan doen?”
“Ben je schor?” Informeerde hij terwijl hij doorrekende.
“Kijk dan een naar me,” fluisterde ze smekend.
Een fractie van een seconde liet hij zijn cijfertjes in de steek en gromde: “Heb je krullen laten zetten?”
Ze draaide zich om, stampvoette de deur uit en sloeg die vastberaden dicht. Ze besloot alsnog naar haar moeder luisteren en liet het bad vollopen met lauwwarm water. Ze kleedde zich uit, kneep haar neus dicht en zakte kopje onder. Vervolgens streek ze haar kletsnatte krullen naar achteren en veegde het water uit haar gezicht. Een spoor van lipstick, mascara en oogschaduw bleef op haar handen achter.
Ze pikt het niet meer. Nijdig wrijft ze zich droog, brengt met haar vingers haar krullen in model en stapt in haar oude kloffie. Ze stroopt een mouw van haar trui omhoog en trekt vastberaden aan de ketting van de afvoerstop. Met een luid geslurp verdwijnt vijf jaar huwelijk het riool in. Eén plus één wordt min één. Het rekensommetje van haar huwelijk eindigt in het rood.
21 reacties
DriekOplopers · 1 maart 2006 op 00:12
Mooi gedaan. De scene in en rond het bad snijdt diep in mijn hart. Hulde voor Li!
Driek
Ma3anne · 1 maart 2006 op 08:58
[quote]Haar ogen waren sprekend en haar lippen oogverblindend.[/quote]
[quote]Met een luid geslurp verdwijnt vijf jaar huwelijk het riool in.[/quote]
Gewoon een paar mooie zinnetjes eruit gepikt, waar ik van smul.
Wel jammer, dat er een aantal slordigheidjes in zit, anders was het weer een perfecte column geweest.
pepe · 1 maart 2006 op 09:07
Weer leuk om te lezen Li.
Reken gewoon maar nergens op, dan valt het altijd mee;-)
Chantal · 1 maart 2006 op 09:40
Inderdaad een hele leuke column. Mooi geschreven weer.
sally · 1 maart 2006 op 12:56
Zo`n stukje riedel je met genot doorheen.
[quote]Haar moeder had haar nog zo gewaarschuwd “kind trouw nooit met een zakenman. Dat soort mannen denkt alleen in cijfertjes en hebben nooit tijd.” [/quote]
Bij ons was het advies omgekeerd.
En ik tel dapper mee 😀 (geen spijt)
Tel je zegeningen zij mijn oma nog wel eens…
Genieten Li
Liefs Sally
Dees · 1 maart 2006 op 13:00
Mooi geschreven. Zo ongezien en alleen zijn binnen een relatie, wat een gruwel. Prachtig gevat in dit stukje tekst.
KawaSutra · 1 maart 2006 op 14:00
Uiteindelijk moet je de balans opmaken van je leven en je huwelijk. De Engelse taal heeft er een perfecte uitdrukking voor: ‘down the drain’.
Prima column Li met toepasselijke beeldspraken. 🙂
Trukie · 1 maart 2006 op 14:03
Ik zie meteen een echtpaar voor me. Een bestaand echtpaar. Ik probeer me haar voor te stellen in een glamourlook 😮 De meer dan prachtige badkamer hebben ze wel…..
Mooi geschreven Li
Prlwytskovsky · 1 maart 2006 op 20:30
Mijn riool zit bijkans verstopt na al die jaren. Heel herkenbaar neergezet Li.
WritersBlocq · 1 maart 2006 op 20:52
[quote]Eén plus één wordt min één. Het rekensommetje van haar huwelijk eindigt in het rood.[/quote]
Deze woorden zeggen meer dan woorden kunnen zeggen. Ja, Ma3 zei het ook al, jammer van een paar slordigheidjes, of moet ik zeggen: jammer dat ik me aan die slordigheidjes stoor 😉
Knuffy van Fluffy.
Li · 1 maart 2006 op 23:03
[quote]Ja, Ma3 zei het ook al, jammer van een paar slordigheidjes,[/quote]
Lieve dames van De-Rode-Pen-Gilde. Ik ben blij dat ik op jullie oplettendheid kan rekenen en ik deel jullie mening. Al bij de eerste alinea ging ik flink in de fout! Als ik ‘even snel’ een column instuur, ga ik procentueel gezien vaker in de fout en ben ik keer op keer blind voor mijn schrijffouten. Ik beloof beterschap 😀
[img]http://img155.imageshack.us/img155/7816/ikvindjeii4zd.jpg[/img]
WritersBlocq · 1 maart 2006 op 23:15
Ik heb het ook Li, blind voor je eigen woorden, gek is dat. Zelf vergeet ik nog weleens een woordje en ongetwijfeld staat in elke schrijvelarij van mijn hand een aantal fouten.
Zullen we een Typ-Ex Punnikclubje oprichten? Ik bak wel een appeltaart, foutloos!
Kees Schilder · 2 maart 2006 op 07:04
Gigantisch goed geschreven.Een van je beste
Nana · 2 maart 2006 op 08:38
Li dit is de eerste column die ik erg goed vind, zegt meer over mij dan over jou. Want je schrijft goed.
senahponex · 2 maart 2006 op 11:54
Goed geschreven en heel herkenbaar.Ach die kleine foutjes zijn wij niet allen menselijk 😀
Mosje · 2 maart 2006 op 19:53
Tja, boeren, wat moet ik ervan zeggen?
Geef mij maar een boerin.
😉
melady · 2 maart 2006 op 23:40
[quote] als boekhouder opgeleide boerenzoon met een eigen zaak[/quote]
Ik las zak.
[quote]Haar ogen waren sprekend en haar lippen oogverblindend.[/quote]
Ik las: haar ogen oogverblindend, haar lippen sprekend.
En die slordigheidjes storen mij niet echt omdat het verhaal me aangrijpt maar omdat je een vaste columnist bent hier, wel een beetje.
Een kort en prachtige column.
Anne · 3 maart 2006 op 10:46
Beste Li,
Als altijd, uitstekend geschreven met het typische rustige Li-ritme waar men jouw stukjes aan kan herkennen. Mooie beeldspraken, goede vondsten. Het enige wat voor mij na een poosje opvalt is dat ik het drama te groot vind voor zo’n kort stukje. Dit is kort (of lang) verhaal-waardig, naar mijn idee. Dus dat is precies het omgekeerde van wat er vaak over korte stukjes wordt gezgd; dat het best wat korter kan als iemand teveel uitwijdt…..Het kan verkeren!
Anne
Nana · 3 maart 2006 op 12:34
Anne je bent weer scherp
Eddy Kielema · 4 maart 2006 op 11:46
Leuke, grappige column!
Mup · 7 maart 2006 op 13:45
[quote]Zullen we een Typ-Ex Punnikclubje oprichten? Ik bak wel een appeltaart, foutloos![/quote]
Dan breng ik wel wat te drinken mee, foutloos gekocht.
Mooi stuk Li, erg mooi. Ik werd gewaarschuwd voor chauffeurs en bandleden, die zouden een te vrij leven hebben. Jammer dat ze een ‘rijksambtenaar’ vergeten zijn te vermelden:-)
Groet Mup.