Sinterklaas zat met een pijnlijk vertrokken gezicht in zijn sta-op-stoel en wreef zich over zijn stramme kuiten. Hij bevond zich pas enkele dagen in Nederland en was al helemaal aan het eind van zijn kerklatijn. Hij had het gevoel of hij de slag bij Marathon gestreden had. Zo moe was hij.
Er werd de laatste jaren steeds meer van hem verwacht en hij voelde, dat hij de hoge werkdruk niet meer aankon.
Hij pakt mijn handen, kijkt diep in mijn ogen en stamelt met zijn zachte stem: ‘Ik weet niet hoe ik je moet bedanken voor alles.’ Zijn ogen stralen zoveel liefde uit, dat ik het bijna niet kan verdragen en ik stamel iets terug in de trant van: ‘Ach pap, je moet wát voor je oude vadertje, hè.’
Doodziek word ik van dat gebakkelij van de politici op tv. Ik kijk er af en toe zijdelings naar, maar het kan me deze keer niet boeien. Voor het eerst eigenlijk, want in het verleden hield ik het allemaal nauwgezet bij. De strijd tussen de Jan Klaasens en Katrijnen van de Nederlandse politieke poppenkast is een lachertje geworden.
Mijn oude vadertje is eenzaam in het verzorgingshuis waar hij sinds twee maanden zit. Hij kan geen aansluiting vinden met andere mensen en zit enkel in zijn uppie in zijn kamer de godganse dag.
Nu snap ik waarom ze de fase van vrouwen (en mannen?) rond de vijftig de overgang noemen. Het is niet enkel de verandering in je hormoonspiegel, die een nieuw mens van je maken, maar je leven verandert gaandeweg in een totaal andere fase.
