Ik hou niet van recepties.
Neem nu, om mijn gevoel te verklaren, Jan, een totaal fictieve naam.
Die maakt er een rituele gewoonte van om voor de aanvang van één of ander al dan niet verplichte dergelijke bijeenkomst, eerst “ De Knack, “ het hoogst gerenommeerde weekblad van Vlaanderen, grondig gelezen te hebben. Dit garandeert voor hem dan voldoende zelfvertrouwen zodat hij het eerste o zo belangrijke uurtje van het samenzijn, de receptie, heelhuids kan doorkomen.
Niettegenstaande ik in het bezit ben van een vrij krachtige auto kwam ik toch met een slakkengangetje de baan op.
Reden daarvoor zou kunnen zijn, de poging tot spaarzaam rijden zoals ik het in een cursus”milieubewust rijden “geleerd heb, en – of, het gedrag van een zestigjarige die, mede door het niet meer dagdagelijks deelnemen aan het verkeer, wat traag geworden is.
Goed, ’t zal wel voor een groot deel aan mij gelegen zijn. Als prille zestiger ontdek ik regelmatig bij mezelf dat een terugblik naar vroeger, gepaard gaat met voorzichtig heimwee en vage herinneringen van nostalgie die getuigen van betere tijden.
Ik was bijna gestopt met schrijven. Meer dan twee letters na elkaar plaatsen leek me opeens een beweging boordevol enorme risico’s.
Alvorens te beginnen aan een eigen werkstukje was ik van plan nog vlug wat inspiratie op te doen. Na eerst het woordje <
