Niettegenstaande ik in het bezit ben van een vrij krachtige auto kwam ik toch met een slakkengangetje de baan op.
Reden daarvoor zou kunnen zijn, de poging tot spaarzaam rijden zoals ik het in een cursus”milieubewust rijden “geleerd heb, en – of, het gedrag van een zestigjarige die, mede door het niet meer dagdagelijks deelnemen aan het verkeer, wat traag geworden is. Echte reden was de lading cava die ik even te voor niet zo best in de koffer gestapeld had en dus, eventueel bij het te fors nemen van een bocht, dreigde om te kantelen.
De man achter mij was er duidelijk eentje met een kort lontje zoals men dit in Nederland zo mooi uitdrukt. Laat ons maar veronderstellen dat het een man was.
Ondanks het feit, let op, het feit, dat eventjes het gaspedaal lossen al voldoende zou zijn om zo wat hoffelijkheid te tonen, vond deze heer het nodig om akelig dicht tegen mijn achterbumper te rijden. Door hevig met de lichten te knipperen onderlijnde hij zijn ontevredenheid tegenover de voor hem te trage ik.
Enkele honderden meter verder waar de baan overging van een eenbaansweg naar een tweebaansweg was de agressie nog niet weg. Bewijs daarvan, hij kwam, denk ik, zodanig naast onze wagen rijden tot hij oogcontact kon zoeken met mij, waarschijnlijk met de bedoeling om op die manier nog meer ongenoegen te uiten.
Helaas voor hem, ik keek al lang naar de witte lijn rechts van de weg. Zo kon hij enkel “genieten” van mijn opgestoken linkervuist met gestrekte middenvinger.
Dat dit in geen geval een beleefde beweging is wist hij ook wel, en even daarna ook ik.
Enkele seconden later toonde hij zijn misnoegen door vlak voor mij krachtig te remmen waardoor ik, om ongevallen te vermijden maar hetzelfde deed, dit keer zonder te denken aan mijn lading die, zo hoorde en voelde ik, tot stilstand kwam tegen de achterzetel.
De wagen achter de kibbelende auto’s was al verplicht, alles dicht te gooien. Bewijs daarvan, de blauwgrijze rook die uit zijn gierende banden ontsnapte.
Vrouwlief vond het totale gebeuren al lang niet leuk meer, maar ook ik schaamde me enkele tellen later en eindelijk tot wat relatieve rust gekomen, voor die opgestoken vinger.
Meer nog, ik was geschrokken van de agressie die duidelijk in mij huist vanaf het moment dat ik achter het stuur plaatsneem om mijn bijdrage in het verkeer op te eisen.
Op mijn kleine terrasje zit ik te genieten van de eerste lentezon. Het gesprekje over koetjes en kalfjes met de buur is best gezellig. Er valt geen enkel woord over onze wegperikelen van zo even.
Nog een beetje cava?
5 reacties
LouisP · 14 april 2011 op 11:44
Die eerste zin..tja. Ik heb iets met eerste zinnen. Iets met eerste indruk en zo.
Ik mis iets. Spanning, verschillende tonen of zo.
Het heeft een hoog opsommingsgehalte en de manier van enteren benadrukt dat ook.
“De wagen achter de kibbelende auto’s was al verplicht alles dicht te gooien.” Dit is een mooie zin.
Op een of andere manier vind ik dit een poging om er een stil stukje van te maken…
Het punt wat jij, denk ik, hebt willen maken, dat zelfs jij agressief gedrag kunt vertonen is er maar wat bijgegooid…
Mien · 14 april 2011 op 23:21
Het wordt pas echt een leuke column als je het woord cava vervangt door cavia. :hammer:
[b][u][url=http://www.youtube.com/watch?v=aR5d2lbHces]Mien Oster[/url][/u][/b]
arta · 15 april 2011 op 08:27
Meralixe, je schrijft goed, in dit stuk is jouw struikelblok dat je, door té gedetailleerd vertellen, de essentie van jouw ‘punt’ verliest. Ook tussenzinnetjes als ‘denk ik’ en ‘laten we stellen dat’ doen afbreuk aan jouw overtuigingskracht als schrijver.
Meralixe · 15 april 2011 op 14:10
Mijn dank voor de reacties.
Inderdaad, ik had wat moeite met de kerngedachte die voor mij persoonlijk het feit was dat er achter het masker van de vriendelijke cavadrenker, als de omstandigheden er hem toe dwingen, een agressief persoon schuilt.
Ik wilde de story ook vertellen aan de toegelaten snelheid van 50 km per uur wat dan een soort opsommende indruk als resultaat gaf. :lach:
pally · 16 april 2011 op 21:44
Dit las niet lekker door het vele enteren. Maar ook door de veelheid aan details ging het geheel voor mij een beetje verloren. Jammer…
groet van Pally