Andermaal is dit, na “Kattenbakken en pindakaas”terug een autobiografisch schrijven. Nu is het luchtiger en komischer, maar wel een waar gebeurt verhaal bij een man van nu reeds zestig jaar.
Waarom leg ik de nadruk op die zestig? Omdat ik nog weet van de tijd van toen, dat ik nog ver genoeg kan terug keren om zodoende authentieke herinneringen op te diepen waar de lezer anno 2011 terecht zou kunnen aan twijfelen.
Alvorens verder te gaan met deze column, eerst even enkele puntjes, al is het maar om misverstanden te voorkomen.
Vooreerst, het is op geen enkel moment mijn bedoeling om iemand te kwetsen of voor het hoofd te stoten. Om mijn verhaal te duiden zijn er nu eenmaal beschrijvingen nodig die ook bij de lezer tekenen van herkenbaarheid kunnen opleveren.
Ault is een plaatsje net voor Le Trèport, aan de “Côte d’Opale.”
Een kleine wandeling brengt ons tot boven de huizen van het kleine stadje.
Met een woeste zee die er in een eeuwig durend ritme van eb en vloed aan Frankrijk peuzelt, en een door wolken en seizoenen beïnvloede lichtinval is het er mooi vertoeven. Hoog boven, van op de 100 meter hoge krijtrotsen kan men er de kustlijn, de nietige tegen de golven vechtende vissersbootjes, de wandelaar met hond en de plukkers van wilde mosselen gadeslaan. Vlug profiteren mensen er van om bij eb de zee van haar vruchten te beroven.
Ik loop al enkele dagen rond met flarden van ideeën om eens een column te schrijven. Over wat weet ik niet precies. Plaats nemen achter het klavier en er aan beginnen heeft nog geen zin, het leid toch maar tot wat wezenloos voor me uitstaren en enkele losse pogingen om iets deftigs op het scherm te krijgen. Niets is bruikbaar en wordt genadeloos met de rechtermiddenvinger gedeletet.
Ik loop al enkele dagen rond met flarden en ideeën om eens een column te schrijven. Over wat weet ik nog niet precies. Plaats nemen achter het klavier en er aan beginnen heeft nog geen zin, het leid doch maar tot wat wezenloos voor zich uitstaren en enige losse pogingen om iets deftigs op het scherm te krijgen. Niets is bruikbaar en wordt genadeloos met de rechtermiddenvinger gedeletet.
