Afvoerputje

Andermaal is dit, na “Kattenbakken en pindakaas”terug een autobiografisch schrijven. Nu is het luchtiger en komischer, maar wel een waar gebeurt verhaal bij een man van nu reeds zestig jaar.
Waarom leg ik de nadruk op die zestig? Omdat ik nog weet van de tijd van toen, dat ik nog ver genoeg kan terug keren om zodoende authentieke herinneringen op te diepen waar de lezer anno 2011 terecht zou kunnen aan twijfelen. Ik weet dus nog van de tijd van toen, van de tijd toen vrouwen nog niet in het openbaar mochten roken, dat ze door de toen heersende wetten van het fatsoen geen lange broeken droegen en dat hun mannen zelfs, wegens nog niet tot alle regionen van de bevolking doorgedrongen, nooit gehoord hadden van onderbroeken. De tijd toen het inlegkruisje voor vrouwen nog op de onderzoekstafel van één of andere zeer ver vooruitziende fabrikant in de ontwikkelingsfase zat. Zou dit wel verkopen?
De tijd van de katoenen luiers en aanverwanten. De tijd waarin toiletpapier bestond uit een in zessen gescheurde krant, netjes op een mooi stapeltje gelegd door oma zaliger, mooi binnen handbereik, op de plank naast het spinnenweb, in een W.C. waar doorspoelen nooit vergeten werd.

Men houd het bijna niet voor mogelijk maar ook in die tijd kwam het voor dat afvoerputjes verstopt raakten. Zo ook bij de boer, enkele huizen verder in mijn landelijk Vlaanderen.
De boer zat in de miserie, de afvoerbuizen waren dicht geslipt. Waar er wat gebeurde waren mijn broertje en ik supporters op de eerste rij om de boel gade te slaan. De vrouw des huizes, een kloeke boerin moeder van twee kinderen jonger dan ons, was helpster van dienst.

Twee putten werden open gelegd en gewapend met een 10 meter lange staaldraad en enkele emmers water werd de verstopping te lijf gegaan. Terwijl de man met de staaldraad in het ene putje richting volgend putje aan het koteren was zat boerin in hurkzit aan dit putje te turen en te wachten om het eventuele resultaat van de werkzaamheden naar manlief toe te schreeuwen.

Mijn broertje en ik keken toe, ook gehurkt tegenover de vrouw. We keken al lang niet meer naar de resultaten van koteraar. Wat wij zagen was andere koek.

Het is zo lang geleden, ik kan er zelfs het juiste jaartal niet op plakken. Als het dan toch moet, ik was negen jaar. Ik weet wel nog wat ik toen zag, het is me tot nu bijgebleven als een eerste bladzijde voor de fotoboek in mijn kop, de voorpagina van mijn verdere leven, de weg naar de volwassenheid lag open.