Vervolg verhalen
Niettus
Het gaat hem niet worden vanavond. De kachel wil niet aan en de batterij van mijn telefoon is na een kwartiertje twitteren leeg. Ik kan wel huilen. Niets werkt zoals het moet. Inclusief eigen lijf en leden.
Het gaat hem niet worden vanavond. De kachel wil niet aan en de batterij van mijn telefoon is na een kwartiertje twitteren leeg. Ik kan wel huilen. Niets werkt zoals het moet. Inclusief eigen lijf en leden.
Zaterdagmorgen, zeven uur. De betonnenvloer glimt nog een beetje na van het vocht. De ramen zijn beslagen. Gisteren is de constructievloer gestort. Vrolijk stond de aannemer (stiekem ben ik van hem gaan houden) met een enorme betonslurf te sproeien. En te stampen, want dat beton moet natuurlijk wel in alle kieren gestort worden. Een luchtbel is catastrofaal. Het is dat ik naar het werk moest, anders had ik gerust de hele dag gefascineerd naar het schouwspel kunnen kijken.
Na een flinke heisessie, waarbij de het zand me om de oren vloog, heeft ons woonhuis hakken gekregen. De palen staan nog los, dus fundamenteel gezien hebben we nog niets gewonnen, geestelijk staat de stand echter op 7-0.
Het huis èn de muur zijn immers blijven staan; het heimachientje heeft de strijd gewonnen.
Het is de derde zondag in juni. Van Twaalfhoven ligt voor de verandering gezellig tussen ons in. Dat gebeurt niet meer zo veel. De cadeautjes, die we gisteren samen gezellig hebben gekocht, liggen op bed en met een serieus gezicht bekijkt hij zijn vader. Wordt de zaak goedgekeurd? Natuurlijk wel, vaderdag komt uit het hart, er is immers tijd en aandacht aan het presentje besteed en de cadeaus zijn dit jaar uitertst bruikbaar en ontspannend.
Het is donderdagmorgen. Vanaf vandaag wordt alles anders, later deze dag wordt namelijk de eerste paal van het nieuwe fundamentenstelsel de grond in geslagen.