Van oud naar nieuw. En het is nog lang geen december. Dapper veeg ik de brokstukken weg vanonder het geheel van houten latten, dat ooit mijn trap was. De trap van mijn moeder is in zijn geheel gesloopt, anders past het heimachientje overmorgen niet door de voordeur.
Het leven in onze schuur bevalt goed. Stiekem denk ik zelfs, dat ik het hokkie straks ga missen, wanneer dat enorme woonpaleis klaar zal zijn. Maar zover is het nog lang niet. Er moet nog zo verschrikkelijk veel gebeuren. Maar doordat het bourgondisch vertoeven is in de schuur, is het vloerenleed vooralsnog draaglijk en bovendien onzichtbaar.
Nog voor zevenen is het en er klinkt een schraperig geluid vanuit het woonhuis van de buren, direct gevolgd door het zeikerige toontje van de accuboormachine.
Nog wat verkreukt stap ik uit bed. Verder slapen is geen optie vandaag.
Na drie dagen inpakken, stof happen en het huis min of meer vóórslopen weet ik het zeker. Ik ben niet gemaakt om te bouwen. Op Koninginnedag heb ik dapper honderden houten latjes ontdaan van spijkers, zodat ze binnenkort kunnen worden hergebruikt. Dat heet duurzaam bouwen, hoewel mijn nek, schouders en mijn rechterhand daar inmiddels heel anders over denken.
Boos en angstig zijn helpen niet, in de aanloop naar een drastische verbouwing. Toch word ik iedere dag overvallen door paniekmomenten. Ogenblikken waarop ik het niet meer zie zitten en overmand word door verdriet. Gevolgd door een korte gedachte in mijn hoofd, die me vertelt dat het tijd is voor koffie, of voor een sigaret.
