Over nieuw

Van oud naar nieuw. En het is nog lang geen december. Dapper veeg ik de brokstukken weg vanonder het geheel van houten latten, dat ooit mijn trap was. De trap van mijn moeder is in zijn geheel gesloopt, anders past het heimachientje overmorgen niet door de voordeur. Ik kan het niet helpen, er stroomt een traan over mijn wangen. Kijk nou toch. Onze woonkamer, zeventien jaar geleden gekroond tot regionaal paleis, is totaal aan gruzelementen geslagen.

Boven de meterkast zie ik de donkerblauw geschilderde vloerplanken. Verrek zeg, dat is de oude bedstee geweest, wat later een inloopkast (op zijn antieks dan) werd. Grinnikend bedenk ik, dat ik nooit meer zo’n wereldkast heb gehad. Alles paste erin, inclusief ikzelf.

Ik steek de plek over waar ooit de tussenmuur stond en beland in de oude woonkamer van mijn moeder. Het oude plafond, met de balken met daartussen de hardboardstroken, brengen me heel eventjes terug in mijn kindertijd. Wanneer ik vroeger voor de gaskachel lag, kon ik uren kijken naar naar de fijne stofragjes aan het plafond, die zachtjes meebewogen op het ritme van de warmte van de gaskachel.

Zonder tussenmuur is de ruimte plots veranderd in een enorme balzaal, toch voelt het in de praktijk meer als een vervallen spookkasteel. Of ik even over de nieuwe plek van de keuken wil nadenken. En we kunnen best een stukje muur inpikken van mijn moeder, dan hebben wij iets meer ruimte met drie personen. “Maak een leuke tekening”, zegt lief vrolijk. “Natuurlijk,” zeg ik dapper.

Braaf pak ik een blocnote en een pen. De eerste drie bladzijden verdwijnen zinloos in de prullenbak, tot een woeste prop gevouwen. Ik zie het niet, met geen mogelijkheid krijg ik de beelden van een nieuwe vergrote woonkamer op mijn netvlies geprojecteerd. Ik heb mijn huis verwoest. Dat is niet waar maar toch voel ik me een waardeloze kasteelbeschermvrouwe.

Zonder tekening maar met een zwaar gemoed terug de kale ruimte in dan maar. Voorzichtig veeg ik wat gipsresten van de onderste trede van de trap, die -aan het dak bevestigd- een meter boven de grond hangt. Gelukkig hebben de vakmannen een vlonder onder de trap aangelegd zodat we ’s avonds veilig naar het moederschip kunnen klimmen.

De gipsresten op de trap ergeren me genoeg om over te gaan tot actie. Ik pak de stofzuiger en klim voorzichtig naar boven. Een halfuurtje later is de hele bovenverdieping weer stof, gruis- en zandvrij gemaakt. Daarna komt de trap aan de beurt en ik veeg de vlonder.

Wanneer de stofwolken zijn opgetrokken gebeurt er een wonder. In een flits schiet mijn nieuwe keuken op mijn netvlies voorbij. Even later zie ik een visioen van een brandende houtkachel.

Onder de vensterbanken wil ik eigenlijk wel boekenkasten, zonder radiatoren hoef ik me geen zorgen meer te maken over warmte die verloren gaat doordat er meubels voor zijn geplaatst. Op de vensterbank wat kussens, zodat ik niet alleen legaal, maar ook confortabel naar buiten kan gluren, in de komende winter.

De trap laten we open, besluit ik. Dat schept ruimte. Eronder komt het theekastje van oma. En in de extra ruimte van de opgeschoven muur kan de buffetkast van oma straks prachtig tot zijn recht komen. Ervoor zetten we de eettafel, zo kunnen we eindelijk eens ruimtelijk dineren, vlakbij de keuken. Dat scheelt een aantal maal omlopen, zoals ik voorheen wel deed. Tot mijn eigen verbazing verschijnt er een grote grijns op mijn gezicht.

Wanneer ik voorzichtig naar de bijkeuken klim, op weg naar de woonschuur én de tekentafel, ruik ik een bekend luchtje van vroeger en ik voel, dat er een gipswolkje langs mijn schouder waait. Heel voorzichtig begin ik te geloven, dat het wel goed komt met dat huis.