Klaagmuur

Boos en angstig zijn helpen niet, in de aanloop naar een drastische verbouwing. Toch word ik iedere dag overvallen door paniekmomenten. Ogenblikken waarop ik het niet meer zie zitten en overmand word door verdriet. Gevolgd door een korte gedachte in mijn hoofd, die me vertelt dat het tijd is voor koffie, of voor een sigaret. Gisteravond toen ik uit mijn werk kwam waar het ook niet rustig te noemen was, was ik er klaar mee. Gefrustreerd huilde ik alle woede van die dag eruit. “Godvergeten klerezooi”, brulde ik. “Stomme klotefundering! Kuthypotheek! Papieren piswereld! Fuck even lekker een tyfusend op, krijg tandjes en vooral vinkenvleugels!” Redelijk geschrokken van deze boosheid en frustratie besloot ik even later, dat ik niet in deze bui wilde blijven hangen.

Het moest een plek krijgen. Dat is immers wat alle goede psychologen zeggen. De muur die verzakte, die was aan de beurt, was van mij. Ernstig. Gewapend met een dikke rode permanent marker schreef ik “Deze muur is een kudtmuur”. Want met dt klinkt het toch wat netter. Even verderop schreef ik; “Kijk, HIER zakt het”. Zoon en lief, die binnen stapten op geleide van mijn gebrul, keken even vreemd en schoten in de lach. Tienerelf vermeldde nog even dat “zijn verjaardag ook naar de klote zakt”.

Met zijn drieën schreven we nog net geen boek, op de muren. Nadien stonden we onbedaarlijk te lachen en hebben we foto’s gemaakt, voor later. Het voelde heerlijk om ongehinderd de muren vol te kunnen kladden met hartenkreten van verdriet, woede, wanhoop èn… van liefde.

Want hoewel de fundamenten van het huis me danig in de steek laten, weerhoudt het me niet om van mijn huis te blijven houden. Ze is namelijk mìjn fundering.