De wekelijkse vracht aan boodschappen uit de supermarkt, zitten achter in de auto, als ik nog even een cadeautje ga kopen voor een jarige vriendin.
Altijd weer moeilijk iets leuks te verzinnen voor een ander. Maar de Boekhandel op de hoek vlakbij het station die heeft altijd wel iets leuks. Daarbij komt dat zijn vrolijke lach, je altijd de winkel weer intrekt. Tenminste zo vergaat het mij.
Mogen de mensen in het zuiden hun prins kiezen om 11 over 11 op de 11de november.
Ook elk jaar weer is het hier weer een feestje op de elfde van de elfde, voor de kleine kinderen in het noorden van het land. Dan vieren zij St. Maarten, met lampionnetjes komen zij zingen aan de deuren, om daarna wat snoepjes/mandarijnen te vergaren.
Lees ik in de krant dat er ergens in Nederland een verpleeghuis is dat “pyamadagen” gaat in voeren. Nu denk ik “Oh.. wat zou ik graag eens zo’n ‘pyama-dag’ hebben!!” Maar dan natuurlijk wel lekker thuis, zonder te hoeven zorgen voor de anderen. Geen telefoon, geen deur openen, geen boodschappen doen dat zou me te gek lijken.
En de moeder mag schreeuwen om wat haar kind is aangedaan. De pijn die haar kind heeft is niet van een gevallen knie, een klemgezeten vingertje. Nee veel erger…. De ziel van het kind is beschadigd door toe doen van wat heette een vriend, die het meisje vertrouwde.
De kinderen waren nog erg klein, toen ze al goed wisten dat ze bepaald eten niet lusten. Hier thuis ging dus ook vaak op “wat de boer niet kent eet hij niet”. En dus lag het aan het creatieve denken van moeder, om toch het eten naar binnen te werken, wat goed voor hen was.
