Uitgaan tijdens mijn middelbare schooltijd. Wat een prachttijd. Samen met mijn beste vriendin en een hele grote groep minder beste vriendinnen en vrienden maakten wij de straten onveilig. Het werd standaard wat er gebeurde, maar het was er niet minder leuk om! Het leek wel een soap. Terug kerende types met eigen verhaallijnen. Waar is die tijd gebleven?
Sommige mensen zijn prima geschikt om mee te gaan stappen. Anderen zijn weer bij uitstek ideaal om mee uit eten te gaan. Bij anderen moet je zijn als je zin hebt in een heerlijke ‘upper-ware’ party. Ik ken er ook eentje waar je bij terecht kunt als je toe bent aan een nieuw uiterlijk, die verbouwt zo je hele hoofd. Sommige mensen hebben gewoon een roeping in hun leven. Zo ook ik.
Lieve Boris,
Ik ben apart. Ik ben moeilijk. Ik ben jaloers. Maar ik ben ik, en ik kan er niets aan doen. Ik wil mezelf niet veranderen, niet in alles, maar ik wil wel proberen een betere vriendin te zijn. Je weet niet mijn hele verhaal, en daarom zal ik je proberen uit te leggen waarom ik ben zoals ik ben…
Mijn vriendje is geweldig. Mijn vriendje is de beste. Mijn vriendje heeft zo’n geweldig ego dat hij wil dat ik een column schrijf over hoe geweldig hij wel niet is. Nou bij deze. Het is ook veel makkelijker iemand anders op te hemelen dan jezelf. Ik zou met gemak een kantje vol kunnen pennen over hoe geweldig ik wel niet ben, en ook al is het allemaal gebaseerd op harde feiten en objectieve onderzoeksresultaten, het zou snel gaan vervelen. Op deze manier is er tenminste één persoon die deze column met smaak zal lezen, mijn vriendje.
Bijna elke situatie in mijn eigen leven kan ik eraan relateren. Of het nou terecht is of niet, bij zowat elke situatie waarin ik mij bevind krijg ik een pop-up te zien op mijn geïntegreerde 36 inch plasma scherm, mijn netvlies. Mensen in mijn omgeving worden te pas en te onpas blij gemaakt met nutteloze, maar voor mij zeer vermakelijke qoutes. Vaker wel dan niet krijg ik ‘zucht’ dan wel niet ‘kreun’ of het alom bekende ‘steun’ te horen als reactie.
