Met een lullige gezichtsuitdrukking zit ik naar mijn collega’s te luisteren die opscheppen over hun escapades, hun kroegentochten; hun vriendinnen. Weliswaar getrouwd en met kinderen, en eentje is zelfs al opa maar toch, de verhalen zijn er niet minder om. Je zou er jaloers op worden, maar ik twijfel aan hun waarheidsgehalte.
Donderdag is zij jarig en ik heb een felicitatiekaart voor haar gekocht. Maar wat zal ik er in schrijven? Ik denk na en er borrelen onderwerpen naar boven die verhalen over een ver verleden. Onderwerpen die ik graag vergeten wil.
Een doodnormale dag op kantoor, nou ja normaal. Een dag als alle anderen dus. Grauw weer buiten met hier en daar een bui afgewisseld met regen, zoals het weerbericht mij laat geloven. Mijn radio, model stofzuiger, heb ik aanstaan op de best ontvangbare muziekzender. Ik jodel vrolijk mee met de mij voorgeschotelde hits, op mijn manier dan.
Zzzzzzzzzzzz …….zzzzzzzz …….. tringggggggg tringggggggg.
Godsamme, ik schrik me rot; alwéér die benedenbel; dat is de tweede keer al deze maand. De benedenbel en de bovenbel verschillen namelijk van toon, dit om de huurder niet in verwarring te brengen. Scherp als ik ben loop ik meteen naar de huistelefoon en zeg op mijn vriendelijkst: JAAAAA?
