Dubbel leven

Met een lullige gezichtsuitdrukking zit ik naar mijn collega’s te luisteren die opscheppen over hun escapades, hun kroegentochten; hun vriendinnen. Weliswaar getrouwd en met kinderen, en eentje is zelfs al opa maar toch, de verhalen zijn er niet minder om. Je zou er jaloers op worden, maar ik twijfel aan hun waarheidsgehalte. Wat ga jij dit weekend doen? Vraagt er eentje aan mij. Mwah, niks gepland eigenlijk, het gewone he. Beetje de stad in, dat soort. Zeg ik.

Je moet eens iets ondernemen joh, ga eens naar een kroeg en bezuip je. Roepen ze als in koor.
Nee, dat is niets voor mij. Antwoord ik. Laat mij mijn leven maar leven zoals ik dat lekker vind.

Om vijf uur rij ik van kantoor naar huis. Snel douchen, scheren, even iets eten en schone kleren aan. De klok wijst zes uur; ik moet opschieten. Gehaast stap ik in mijn auto en rij richting Amsterdam. Ik neem de Afslag Schiphol en parkeer mijn auto. Bijna op dezelfde plaats als twee weekenden geleden. Mijn ticket haal ik af en ik kan bijna gelijk doorlopen.

Half negen is het als wij opstijgen. Amsterdam wordt steeds kleiner en het lijkt of wij langzamer gaan vliegen maar dat komt door de hoogte. Ik pak mijn krantje en begin te lezen. Het zal nog enige uren duren eer ik in Sao Paulo ben.

Haar stralende gezicht steekt meters hoog tussen de wachtende mensenmassa uit en ik ren naar haar toe. Wij omarmen elkaar stevig en kussen en knuffelen. “At last”. Schreeuwen wij tegelijk in ons steenkool-Engels. Zij spreekt namelijk vloeiend Portugees en ik niet, maar met Engels komen wij een heel eind. Trouwens: liefde heeft zijn eigen woordloze taal. Toch?

Als ik bij haar ben neemt zij mij altijd mee, weg uit haar miljoenenstad, op zoek naar vreemde steden en oude dorpen. Wij drinken voor mij vreemde wijnen en eten onbekende dingen, wij praten over onze levens; en hoe wonderlijk eigenlijk hebben wij elkaar gevonden.

Als wij bij haar thuis komen is het avond en ik heb sinds mijn vertrek uit Nederland, vrijdagavond, nog geen oog dichtgedaan en val om van de slaap. De Nederlandse en Braziliaanse tijd verschillen circa vijf uur en daarom duiken wij ons mandje in en ik val, met mijn neus tussen haar zachte volle borsten, als een blok in slaap.

Na een wild weekend brengt zij mij zondagmiddag terug naar het vliegveld. Treurig zitten wij op een bank en vinden geen woorden. Met haar linkerhand krult zij mijn snor, waarvan de punten weerbarstig de verkeerde kant opwijzen. Donkerbruine amandelvormige ogen heeft ze, tegen het zwart aan; mijn Braziliaanse beauty.

Nadat ik op Schiphol ben geland zoek ik mijn auto en rij terug naar Schiedam. Het is tegen middernacht en het buitensporige weekend met bijbehorende drank en weinig slaap is goed merkbaar. Één uur in de nacht is het als ik mijn bed in glij en terug denk aan haar. Aan haar ogen, aan haar mond, haar stem, haar handen en haar geur.

Maandagochtend op kantoor: een ieder verteld wat hij afgelopen weekend heeft gedaan. Eentje had een golftoernooi en een ander heeft 20km hardgelopen, en opa heeft met zijn kleinkind gewandeld.

En jij Peet, wat heb jij gedaan? Achter de geraniums gezeten zeker wahahaaaaa…