“Why does it always end in tears?”, meesmuilde de Engelse pers. Opnieuw hebben hun ‘lads’ tegen Kroatië een klinkende oorvijg gekregen en zelden moeten de eilandbewoners zich zo geïsoleerd hebben gevoeld. Een terechte vraag ook, want met de jaren heeft het voetbal zich steeds meer van zijn geestelijk vader vervreemd.
Het kan u niet ontgaan zijn. Naast de traditionele dolle dinsdag en de woensdag-gehaktdag, worden we nu getrakteerd op de Super Sunday. Een zondag waarop alle aantrekkelijke wedstrijden op een hoop worden geveegd, en waardoor we de rest van het jaar met degradatieduels worden opgescheept. Vooral dank aan sportredacties, die zich in met name Engeland uitputten in superlatieven.
De ultieme sportopera voor fijnbesnaarde geesten.
Wielrennen is kunst. Of je begrijpt er geen hout van óf je loopt er mee weg. Om in dit relaas geen valse verwachtingen te wekken, ik behoor tot de eerste categorie. Mijn wielerkennis is abominabel en iedere beschouwing mijnerzijds zou vanwege de oppervlakkige inhoud in de kantlijn belanden. De komende drie weken hul mij dan ook in een gepast stilzwijgen.
Met de jaren realiseer ik mij steeds meer in wat voor prachtige provincie wij leven. En dan doel ik niet op het door mij nooit begrepen ‘blier laitsjende boulân‘, maar op de nuchtere volksaard van de Friezen. Een volk dat ‘de kop ervoor gooit’ en dezelfde kop erbij houdt als het onverhoopt wat minder mocht gaan. Het is dát nuchtere waar ik steeds meer waardering voor heb gekregen.
Wie wordt kampioen van Nederland: AZ, Ajax, of toch weer PSV? Als ik mij niet verlies in analytisch pietpraat en mijn onderbuik mag laten spreken dan toch maar PSV. Mijn Brabantse kalverliefde mag dan verstild zijn, verloochenen zal ik haar nooit. Maar om te zeggen dat PSV mijn eerste keus was voert te ver, want als er één nadeel aan een groot gezin kleeft, zeker voor de laatstgeborene, dan is dat toch zeker de zoektocht naar nog ongepatenteerde idolen.
