Eén keer in het halfjaar is het weer zover, de afspraak met de meest gevreesde persoon voor de meeste mensen: de tandarts. Hoewel de tandarts van mij een zorgzaam popje is in tandheelkundig land, blijft hij een soort van tandenbeul (met alle respect…moet je kunnen).
Rillingen lopen over m’n rug, en nee, niet van de kou. Een wurggreep, niet van de deken; een nachtmerrie omklemt me.
Ik zit gevangen in een droom.
Een stroom adrenaline raast door m’n lichaam, op weg naar de plaats van delict: het hart, dat alvast uit het ritme klopt.
Nee, niet weer iemand verliezen aan dat onontkoombare genaamd
De dood.
Soms dwaal je in het doolhof van keuzes.
Elke weg stelt een keuze voor, maar de gevolgen van de gekozen weg kan je niet overzien door de hoge bebossing van omstandigheden.
Was het leven soms maar een overzichtelijk multiple choiceblaadje; zoals je op een proefwerk opties overzichtelijk kunt bekijken; uitsluiten en er eentje uiteindelijk kiezen.
Maar zo objectief staan we niet in dit grote 3d- proefwerk genaamd het leven…
Relativiteit
Leven en dood
Met beide begrippen wordt je steeds geconfronteerd.
Het een doe je op het moment, het ander daar leef je “naartoe”.
Je kan niet al te zware lasten meetillen in het dagelijks leven, omdat je dan nauwelijks vooruitkomt.
