De mop van het leven

Relativiteit
Leven en dood
Met beide begrippen wordt je steeds geconfronteerd.
Het een doe je op het moment, het ander daar leef je “naartoe”.
Je kan niet al te zware lasten meetillen in het dagelijks leven, omdat je dan nauwelijks vooruitkomt. Vrees niet, de dood komt wel jouw kant op als het te lang duurt;)
Daar zit je dan, je tijd verspillend, humeur bekoeld tot ijskoud, lichaam aangetast door het zuurheidssyndroom dat zich razendsnel uitbreidt richting geest en gemoedstoestand.

Nee, relativiteit is het bestrijdingsmiddel van ellende.
Tranen omgetoverd in vlokken van humor en een tikkeltje spot doen het leed ondersneeuwen.
Soms kan het leven beter gezien worden als een grapje…
Ken je de mop van………

De Tbs gekte van m’n familie. M’n moeder en broer(20)zijn erdoor aangestoken: in alles en iedereen een (potentiële) tbs’er zien, of roffe tbs-verhaaltjes kennen….
Neem persoon X die via een datingsite een tbs’er ontmoet. Meneer Tbs is zo leuk dat X en hij afspreken en uiteindelijk verovert mister Tbs X’ hart en tegelijk ook de sleutel des huizes…”feestje verzekerd” vooral als X achter z’n “ietwat” criminele verleden komt en hem de deur uit bonjourt…..het hele huis leeggeroofd, dus dan toch maar eens een ander slot…nu ligt er elke week een steen door de ruit.
De hysterie van het erge, gepropt in een kleinigheidje.
Of de overhaaste generalisatie op dit vlak van m’n broer(20); het café bij hem op de hoek, volgeplempt met (mogelijke) tbs’ers. Als ik op m’n fietsje richting Korre ga, ja langs dat café, waarschuwt m’n broer nog even extra luid voor het naderende gevaar…
En jahoor…als ik de hoek omrijd doorkruis is de losgelopen menigte van het café…waarschijnlijk omdat het sluitingstijd is…Ze roepen en joelen, en proberen achterop m’n fiets te springen. Ik fiets snel door en lach maar geitig, waarna ze nog bozer worden…
Twee dikke vingers in de lucht: PEACE!

Relativeren.
Niet zo denken aan labels en eventuele gevaren.
Soms is het heerlijk je aan het leven te geven, je te wagen aan dat schaadbare sterfelijke deeltje.
Afbraak en opbouw van emotie inbegrepen.
Gewoon om te weten dat je nog leeft.
En om verdriet weg te wuiven met andere spanning.

En dan de mop van de opzich wel leukerd(volgens caissière M) die een keer langs kassa vijf kwam. Uiteindelijk werd deze ogende leukerd versierd (en alles wat hierop volgde) door een insider, call it friend(?)….

Relativeren.
Ik kan hier niet mee zitten.
Ook wel handig in dit geval: de man onder het bed(die telkens weer tevoorschijn komt om onbereikbaar te blijven).
De mop van: beter een man onder het bed dan bij hem op de bank…zo een vieze leren waar minstens drie andere kandidates met hun blote kont op hebben gelegen…
Of beter een man onder het bed dan in een hoogslaper met beddengoed van vier maand oud(minstens).

Het leven is cru.
De truc is dus om het te beleven als een mop, soms met moraal,
maar meestal als gebeurtenis opzich.
Jezelf het zo vaak mogelijk vertellen en dan wordt het vanzelf grappig.
En hops, de problemen zo geëlimineerd tot….niets!

Keep it cool, want als het gaat dooien…..is de besneeuwing snel verdwenen