Waar is ook alweer die bushalte waar ik vanochtend ben uitgestapt? Ik ken deze stad niet. Mijn overvolle hoofd wil me niet zeggen welke kant ik op moet. Omdat ik een uur voor het einde de congreszaal uit ben geslopen, sta ik alleen. Het is koud en het begint al te schemeren. Met een stevige pas sla ik een weg in, hopelijk in de richting van het centraal station.
De hotelbon mag nog gebruikt. Na maandenlang vergeten in de la te hebben gelegen, komt het verjaardagscadeau juist op tijd tevoorschijn. We bellen het hotel van onze keuze, oppas van kinderen en hond, en prikken zo een mooi vooruitzicht op onze kalender.
Of ik een kortingskaart heb, vraagt het kassameisje in haar standaard riedeltje. Heeft Kruidvat nu ook al zo’n kaart dan? Nee, die heb ik niet. Bedenkelijk kijk ik naar de aankopen op de band. Voor mijn doen een aardig pakketje met tandenborstels, shampoo en tandpasta voor het hele gezin. Hoeveel euro’s loop ik nu weer mis?
In vrolijke stemming door voorherfstzonnetje, bier en vrienden ga ik naar de wc. Ik lach nog na over de jeugdherinnering die ik zojuist aan ons bezoek had verteld, hoe ik als klein meisje op de Solex van mijn nichtje de prikkeldraad in was gereden, als een vloekende mannenstem mijn wcruimte binnen dringt.
Once upon a time … Klaartje krijgt de melodie maar niet uit haar hoofd. Ze staat in de wei haar zeven magen te vullen en eet voor twee, zwanger als ze is. De madeliefjes die haar tussen het gras vrolijk aankijken, plukt ze met haar grote vlezige lassotong mee. Net als de zonnige dag die in deze waterzomer erg welkom is. Klaartje herinnert zich de melodie weer, het is dat deuntje van Ennio Morricone uit die verschrikkelijke Western?
