Cowstory

Once upon a time … Klaartje krijgt de melodie maar niet uit haar hoofd. Ze staat in de wei haar zeven magen te vullen en eet voor twee, zwanger als ze is. De madeliefjes die haar tussen het gras vrolijk aankijken, plukt ze met haar grote vlezige lassotong mee. Net als de zonnige dag die in deze waterzomer erg welkom is. Klaartje herinnert zich de melodie weer, het is dat deuntje van Ennio Morricone uit die verschrikkelijke Western? Het meisje huppelt door het stugge gras, kauwend op een grassprietje in haar mond. De hoed wiebelt op haar lange blonde haren. Lachend houdt ze de rand vast, terwijl ze schalks achterom kijkt. Komt hij haar achterna? De laarzen doen pijn aan haar blote voeten, maar ze merkt het niet. In de verte ziet ze twee bomen. Daar kan ze zich mooi achter verstoppen.

Klaartje snapt niet waarom het deuntje almaar in haar hoofd blijft rondzingen. Het kan haar ook niet langer boeien want haar aandacht wordt gericht op iets wat achter in de wei gebeurt. Wel potjandorie, wat een brutaliteit, welke koekenbakker haalt het in zijn hoofd om haar walhallawei te betreden. De laatste die dat deed drinkt nu nog steeds vloeibaar voedsel met een rietje. Daar moet Klaartje even polshoogte van nemen.

“Cowboy cowboy you’re my little Romeo. Let me be your cowgirl too!” zingt het meisje plagerig. Hij vindt het een vreselijk lied dus neuriet ze het extra vaak. “En je wilt toch ook niets liever dan zijn cowgirl zijn?”, zeurt een stemmetje in haar hoofd. Ze schudt haar hoofd, daar luistert ze nu niet naar. Dan hoort ze zacht geritsel achter haar. Dat zal hem zijn! Ze rent zo hard als ze kan. Nog een meter of vijftig schat ze, dan is ze bij de boom.

Krijg nou tieten, er spookt van alles rond daarachter in mijn wei. Wat heb ik daar een gruwelijke hekel aan. Het is er niet één, het zijn er maar liefst twee. Twee van die halve zolen lopen daar over mijn landgoed. Die gaan ervan lusten, ik maak er Milkamelk van. Kijk ze proberen zich te verstoppen achter een boom. No milkyway … ik kom eraan!

Een enorme stofwolk slokt haar op. Fijne zandkorreltjes laten haar ogen tranen en prikken in haar keel. Kuchend buigt ze voorover. Wat gebeurt er? Dan wordt ze met een smak voorover gegooid, languit op de grond. Haar wang schuurt in het droge gras, haar voeten schieten uit de te grote laarzen. In een reflex probeert ze op te staan, te zien wat er gebeurt. “Aaaaah!”

“Pardon me, cowgirl. Ik weet niet wat jij hier dacht te bestieren, maar in mijn wei geen poppenkast, hoor je. Ik zag wel hoe je stiekem met je vriendje mijn favoriete boom als vrijagescène wilde gaan gebruiken. Zeker nu het gras twee kontjes hoog is. Maar dat gaat niet gebeuren. Dan zit je zo met de gebakken peren. Hoe denk je dat ik hier aan deze dikke buik gekomen ben? Nou? Daar heb ik je dan toch mooi voor behoed meisje.”

“Pardon koemadam, ik wist niet dat deze prairie van u was. U staat met uw edele vier hoeven toch echt op een wandelpad. Kijk, daar, op dat paaltje staat een rood met wit pijltje, ziet u? En misschien wilt u ook even uw poten van mijn cowboy afhalen? Bah, wat een stof zeg, mijn mooie zondagse cowgirlkleren zitten helemaal onder. En wat is die muziek toch die ik hoor? Wordt u daar niet hoorndol van?”

“Ho, ho Dolly, niet zo brutaal hè, je hoort slechts de prelude van wat komen gaat en daar word ik zeker niet hoorndol van. Eerder klinkt het als muziek in mijn oren. Ik zou maar oppassen met je grote mond. Je zult niet de eerste zijn die in deze wei mond- en klauwzeer oploopt. Zie je daar achter die boom mijn lieve Redbull niet staan? Zijn hobby is mondharmonica spelen en dat kan jouw vriend nog wel eens parten gaan spelen. Mijn lieve Redbully wil nogal eens zeveren op dat ding.”

“Uw lieve Redbully? Ik probeerde deze scène nog te redden maar nu gaat u echt buiten uw script! Mijn cowboy en ik zijn hier voor een romantische take bij ondergaande zon en een lieflijk grazende koe. Dat is wat kijkers willen aan het einde van een western. Geen doldriest rund! En zeker geen stierlijk gekwijl. Er is duidelijk een fout gemaakt bij de casting. Ah, gelukkig, daar komt de aftiteling uit de lucht zakken. Net op tijd…”

[i]Co-column geschreven door Mien en Sylvia1[/i]