Straks vlucht hij nog – dat komt nooit voor, maar als ik zo naar zijn houding kijk vormt dat ‘n bron voor onrust. ’n Ontsnapping, wat ’n avontuur zou dat zijn! Maar toch ook link. Mijn oog traant door ’t zonlicht. Angstig wacht ik af op wat komt.
‘Maar ik ben nog geen veertig!’
Is mijn reactie als een vriendin vraagt of ik meega naar een 40plus avond. ‘Ik ook niet, maar je kunt er lekker dansen en die paar jaar jonger, dat maakt echt niet uit.’ Ik twijfel, sta er met één been in, het andere haakt nog achter dat veertigplus. Tot ze enthousiast de dansvloer beschrijft. Ik ga mee!
‘Ik ben aangevallen door een koe.’
Hoe vaak heb ik de afgelopen dagen deze zin al gezegd? Telkens moet ik er ongemakkelijk bij lachen, het klinkt ook zo idioot. Maar lachen doet zeer aan mijn ribben, au.
‘Wat? Echt waar? Bedoel je zo’n Schotse Hooglander?’
‘Nee, dat vraagt iedereen maar het was gewoon een koe. Wel best een grote en met horens. Maar een koe.’
‘Wat is er dan gebeurd?’
‘Jongens, luister even…’ Met een samenzweerderige blik kijk ik ze aan, als volwassenen onder elkaar. Het regent pijpenstelen en na de autorit van anderhalf uur stuiteren ze alle kanten op. Niet de beste stemming om aan een kasteeltocht met gids te beginnen. ‘We krijgen zo meteen een rondleiding van negentig minuten. Dat is heel lang. En het is alleen maar in het Tsjechisch, ze praten hier geen Nederlands. Papa en ik hebben een Duits boekje gekregen waar we jullie af en toe iets uit kunnen vertellen, maar we moeten héél stil zijn. En niks kapot maken. Lukt dat?’ Ja, natuurlijk kunnen ze dat. Wat denken wij wel, dat ze kleine kinderen zijn?
Hij is de knapste jongen van de school. En dat weet hij. Hij heeft verkering met het knapste meisje van de klas. En dat weet ze. Het is een mooi stel. Dat weten we allemaal.
