De knapste jongen van de school

Hij is de knapste jongen van de school. En dat weet hij. Hij heeft verkering met het knapste meisje van de klas. En dat weet ze. Het is een mooi stel. Dat weten we allemaal. Deze zomervakantie mag een groepje gelukkigen op Griekenlandreis. Een traditie van onze school, iedere vijfde of zesde klasser hoopt ervoor te worden uitgeloot. Ik mag mee, als enige van mijn vriendinnen. Hij gaat ook, net als zijn vriendinnetje.

We reizen twee lange dagen met de bus. Twee dagen waarin je niet om hem heen kunt. Hij is gevat, grappig, charmant. Hij is de sfeermaker, zelfverzekerd en energiek. Zijn vriendin is rustig, kent hem, laat hem maar toe doen. Waar wij nog meisjes zijn, is zij al een vrouw. Zoals ze lacht, met haar donkere krullen schudt, quasi verlegen, tikkie ondeugend. Ze begrijpt het vrouwzijn, voelt de blikken van de jongens en verstaat de kunst ervan te genieten en er toch boven te staan. Ze is ontzettend knap, dat zie ik ook, zoals ze zijn hand pakt en naar hem kijkt. Hij lacht naar haar, een hele lieve glimlach, verliefd. Dat doet zeer, ik voel een steek van jaloezie.

Hij is duidelijk niet mijn type. Dat leren jasje, dat altijd zo kraakt, als een pantser dat zijn binnenkant afschermt. Net als die gladde praatjes. Soms, tijdens de gymles, als we samen als eerste binnenkomen na de veldloop, of het verst zijn gerend in de coopertest, dan zie ik hem naar me kijken. Nieuwsgierig, een klein beetje bewondering zelfs. Ik kan inderdaad hard rennen. Terwijl we wachten op de rest kletsen we wat. Hij is nu heel anders, rustiger. Ergens voel ik verdriet bij hem. Het is iets groots, iets wat hij niet wil laten zien. Misschien verbeeld ik het me, maar het maakt hem wel mooier, dieper.

Ze kussen en de bus joelt. Bekken! schreeuwen ze. Hij geniet van de aandacht, van zijn rol, kijkt rond in de bus en pakt plots mijn blik. Shit, betrapt. Ik probeer me te herstellen maar hij heeft mijn glazige ogen al opgemerkt. Het doet me pijn, deze voorstelling. Hij kan het zien, weet ik, zo intens als hij kijkt.

In Griekenland lopen we regelmatig langs elkaar. Terloops. We praten honderduit, aangestoken door de tempels, musea en prachtige rotsen filosoferen we over alles wat in ons opkomt. Ik ben onder de indruk van wat hij allemaal weet, geen boekenwijsheid maar levenswijsheid, zoals ze dat noemen. Hij wijst naar bomen en naar vogels, laat me de wereld door zijn ogen zien. Hij vindt het grappig hoe ik praat, hoe anders ik tegen dingen aankijk. Dat ik hem interessant vind streelt hem. Het kost me geen moeite, hij ís interessant.

Een paar weken na de Griekenlandreis heeft de hele groep afgesproken in een café, om elkaar nog één keer te zien, voordat we uitvliegen naar andere scholen, onze levens zich scheiden. Zij zijn er ook, stralend, verliefder dan ooit. Als hij me ziet, komt hij naar me toe. ‘Zullen we buiten even op de stoep gaan zitten?’ Het voelt weer vertrouwd, we kletsen honderduit. Dan kijkt hij om, hij moet terug naar binnen. ‘Sylvia? Ik moet je iets vragen. Er wordt gefluisterd dat mijn vriendin met John heeft gekust. Klopt dat?’ Het beeld van die twee, kussend in het steegje op het Griekse eilandje, flitst voor mijn ogen. Hij ziet het, weet het. ‘Dankjewel. Ik wist wel dat ik het jou moest vragen.’ Als hij weer naar binnen gaat staar ik hem na. Beduusd. Verdrietig. Om de knapste jongen van de school.