Jong!

‘Maar ik ben nog geen veertig!’
Is mijn reactie als een vriendin vraagt of ik meega naar een 40plus avond. ‘Ik ook niet, maar je kunt er lekker dansen en die paar jaar jonger, dat maakt echt niet uit.’ Ik twijfel, sta er met één been in, het andere haakt nog achter dat veertigplus. Tot ze enthousiast de dansvloer beschrijft. Ik ga mee! Bij het passeren van de klerenkasten word ik zenuwachtig. Kluisjes, garderobe. Zo anders dan hoe ik het me herinner. Waar is de kale gang gebleven naar de rokerige zaal? Strak is het nu. Modern, hip met gigantische videoschermen. De titel van dit liedje wil me niet te binnen schieten. En waar is mijn vriendin? Ik bots – ‘sorry’ – en duw me een pad. Ogen keuren me van top tot teen. De waarschuwing van mijn collega, aan wie ik gister op het werk vertelde dat ik naar een 40plus party ging, gonst door mijn hoofd. ‘Dat zal zo’n verkapte datingavond zijn, kun je de hele avond vrijgezellen van je af slaan.’ Ik bestel snel een biertje en voel me direct wat minder alleen. Dan zie ik de krullen van mijn vriendin.

Ze is al in de stemming, staat lekker te dansen en omhelst me enthousiast als ze me ziet. Haar woorden gaan verloren in de harde muziek. We dansen, drinken, lachen en hebben het echt naar onze zin. Af en toe komt er een man voorbij, telkens voor mijn vriendin. In het begin is het wel grappig, zij liever dan ik, maar dan begint het te irriteren. ‘Jij bent echt nog geen veertig’ slijmen ze tegen haar terwijl ik pal ernaast heel erg jong sta te zijn. De mannen negeren me volkomen. Nou zeg!

We hebben ons genoeg moed ingedronken voor het hoger gelegen danspodium. Daar dansen we heerlijk tot er een paar mindere nummers worden gedraaid. Tijd om de toiletten op te zoeken. Die zijn in de kelder, de zaal uit, de garderobe voorbij. Nu voel ik de drank. Dronken ben ik niet, ik kan nog keurig over de richel van de tegeltjes lopen. Ik kijk op mijn horloge. Met een muntje maak ik het kluisje open en haal mijn mobiel eruit. Mijn vriend had aangeboden me op te komen halen. Vroeger toen ik achttien was zou ik zo naar huis zijn gefietst. Drie keer, zo neem ik me voor, zal ik mijn mobiel over laten gaan. Als hij niet aanneemt kom ik zelf wel thuis. Maar meteen na de eerste toon hoor ik zijn stem al. Hij klinkt slaperig.
‘Ben je moe?’
‘Nee. Zal ik je komen halen?’
‘Ja, graag.’

Buiten haal ik eens diep adem. Heerlijk die frisse buitenlucht.
‘Kijk, dat vind ik nou echt cool, die gestreepte sokken.’
Verbaasd kijk ik naar de jongen en dan naar mijn sokken.
‘Vind je?’
Het is natuurlijk geen gezicht, blauwwit gestreepte sokken in platte open pumps. Ik doe altijd van dat soort dingen. Daar word ík vrolijk van, verder niemand. Maar een compliment van een slungelachtige puberjongen, daar doe ik nu niet moeilijk over.
‘Jij komt toch niet van die 40plus party? Daar ben jij veel te jong voor!’
Hè, eindelijk! Hij vertelt dat hij van een ander feestje komt, van ernaast. Zo te zien met 20minners. Zijn vriend staat ook goedkeurend knikkend naar mijn sokken te kijken om me dan ineens recht aan te kijken.
‘En je hebt hele mooie ogen. Aparte blauwe kleur.’
Mijn wangen gloeien. Ze zijn maar een paar jaar ouder dan mijn oudste zoon, schat ik zo. Even schiet een flauwe reactie door mijn hoofd maar dan bedenk ik me en glimlach terug.
‘Dank je. Jij hebt leuke krullen.’
Ze vragen of ik zin heb om mee te gaan naar hun feestje, maar ik sla vriendelijk af.

Terwijl hun complimenten nog nazingen in mijn oren, dans ik de donkere nacht in. Op zoek naar mijn vriend, die maar boft met zo’n jonge vriendin.