Mathilde hangt boven de stortbak ter hoogte van mijn navel als ik sta te pissen. Wat wil je me nou toch weer zeggen? Tijdens mijn stoelgang hangt ze achter mijn kruin en daar word ik toch wat ongemakkelijk van. In een poging haar uit te roken, plaats ik een wierookbrander Lees meer…
Gisteren ontving ik, volgend op het niet-verlengen van mijn contract, van mijn ex-werkgever een schriftelijke referentie. Dat is hier in Pruisen verplicht. De tranen lopen je over de rug als je leest wat voor een geweldige werknemer ik toch wel was. Vooral de paragraaf over mijn o zo correcte communicatie met mijn Lees meer…
Een Vlaamse collega leende me een Brusselmans, wiens uitgever afgelopen maand mijn manuscript afwees. De zoveelste, en ze hebben het geeneens gelezen. Mij afschepen met een standaardmailtje, voor wie houden die lettervreters mij eigenlijk? Zal ik even langskomen, soms?
Als ik in de douche wil stappen zit ze op ooghoogte in een hoek. Ik draai de kraan open en probeer haar met wat gespetter de touwen in te jagen. Ga nou toch hangen waar je altijd hangt, stom beest. Ksst, vooruit. Ze komt in actie, maar niet van harte. De klim is aan herhaaldelijke terugval onderhevig.
Vorige week zat ik in de kroeg naast een uitdrukkelijke lesbienne met de naam Ulli. “Je ziet er inderdaad niet uit alsof je Waltraud heet”, zei ik haar bij een Schnappsrunde. Ze vatte het als compliment op en sindsdien zijn we maatjes. Bij het toekennen van een naam wordt niemand ooit iets gevraagd. “Mijn naam is een persoon en die wil ik wat doen”, vertrouwde Bozena me ooit toe. Men heeft de onveranderlijke neiging dit rijmend met maizena uit te spreken. Het is dan ook al tijden Bo. En zo is het toevallig ook nog eens een keer: hoe je genoemd wordt, bepaal je zelf.
