Hiërofant

Gisteren ontving ik, volgend op het niet-verlengen van mijn contract, van mijn ex-werkgever een schriftelijke referentie. Dat is hier in Pruisen verplicht. De tranen lopen je over de rug als je leest wat voor een geweldige werknemer ik toch wel was. Vooral de paragraaf over mijn o zo correcte communicatie met mijn superieuren is om te blozen. Een evt. volgende werkgever decodeert dit als volgt: kijk uit wat je in huis haalt, deze sollicitant heeft een grote waffel. Ik heb die ex-werkgever ( voor de belangstellenden: Vistaprint) dus maar meteen van mijn CV gehaald en van die referentie een vliegtuigje gevouwen.

Nieuwe lente, nieuwe paus, nieuwe monarch en nieuwe vooruitzichten: mijn CX-profiel was ook aan een voorjaarsschoonmaak toe. Zo moest de URL van mijn blog eraf. Ik hield het kreng toch al niet bij. Bovendien werd hij via die visitekaartjesdrukker-van-de- gloeiende-referentie gehost. De nieuwe CX-website mag geen seconde langer door een link van die kartonverwerker vervuild worden. Over de reden van de niet-verlenging liepen de meningen nogal uiteen. Volgens mijn supervisor waren mijn prestaties onder de maat. Klinkklare onzin, al zeg ik het zelf. De kerstkaarten-leurder houdt er, evenals alle andere firma’s naar Amerikaans model, de fascistoïde gewoonte op na om je prestationele statistieken open en bloot op het bedrijfsnetwerk te publiceren ihkv de gezonde collegiale competitie. Ik zat altijd minstens bij de happy middle, en vaak erboven. Bovendien ontving ik elke maand bonus. Dat moest ook wel, want minimumloon bestaat nog altijd niet in Pruisen.

De floormanager liet zich op mijn laatste werkdag ontvallen dat ze er geen vertrouwen meer in hadden omdat ik bij Zalando als vertaler had gesolliciteerd. Die rotmof lulde dus ook uit zijn nek, want om die reden een contract niet verlengen is niet legaal en al helemaal niet in Pruisen. De online Vodden- en Schoenengigant wilde mij overigens ook niet hebben omdat ik te academisch ( lees: te oud) was, en nou zit ik thuis een hongerende dichter te zijn in gezelschap van de spinnen op het plafond, kijk uit het raam naar de sneeuw op het Hinterhof op zoek naar bezieling voor mijn wereldschokkende meesterwerk.

Dat van die grote bek klopt overigens helemaal. Ik hou mijn mond niet omdat iemand manager is, nogal een lastige eigenschap in een Amerikaans bedrijf en al helemaal in Pruisen, ook al doen ze nog zo joviaal en moet je de manager verplicht met voornaam en “jij” aanspreken. Dat vertikte ik op het laatst ook nog. Inmiddels ben ik weer baas over hoe men mij aanspreekt, want ik geef een aantal uren Engelse les aan een taleninstituut. Tja, je moet wat. Het is freelance en verdient voor geen meter, maar het heeft stukken meer sjeu dan voetveeg in de klantencorrespondentie van een papierwinkel. Ik ben tenminste weer iemand: een leraar. In de klantencorrespondentie ben je helemaal niets, of toch: een hoop stront, want zo behandelen ze je. De collega’s en directie in het taleninstituut zijn even hartelijk als beleefd, en ik word gewaardeerd om iets waarvoor ik geleerd heb.

Onderaan beginnen bij een internationaal bedrijf en me vervolgens opwerken, hoe heb ik ooit kunnen denken dat het mij zou lukken? Niet met mijn overschot aan assertiviteit en niet op mijn leeftijd. Want zo zit de wereld ook nog eens in elkaar: een sollicitant van vijftig wordt met een drogreden uit wandelen gestuurd, of in de loopgraven van een bedrijf gestationeerd, waar hij nooit meer uitkomt. En anders kan hij het hoogstens nog als paus proberen.