Ik had nooit gedacht dat het ooit nog zover zou komen, maar het is dan toch echt waar. Ik heb een ‘blind date’. Nou ja, helemaal blind is het nu ook weer niet. We kennen elkaar van het internet. We chatten, we mailen en hebben elkaar op foto’s gezien. En nu gaan we elkaar dus ontmoeten. Een kopje koffie drinken misschien? De stad in? Geen idee, daar hebben we het nog niet over gehad.
“Goedemiddag, met plastisch chirurg Schoemacher.”
“Ja goedendag meneer, u spreekt met Wendy. Ik wil me graag inschrijven voor een gezichtsbehandeling als dat zou kunnen.”
“Ja mevrouw, natuurlijk kan dat.”
“Oh mooi zo.”
“Wat had u graag opgeleukt gezien?”
“Opgeleukt meneer, nee nee afgeleukt.”
Wat zou ik die twee toch graag eens de waarheid vertellen. Zeggen dat ik hun smoesjes niet meer pik. Dat ik niet meer inga op uitnodigingen van hun kant en dat ik ze zeker ook zelf nergens meer voor uitnodig. Wat zou ik de zusjes graag vertellen dat ze de klere kunnen krijgen en dat ze wat mij betreft in de stront mogen zakken. Nee, van je familie moet je het hebben.
Nadat we wat geld hadden losgepeuterd van de personeelsvereniging, besloten mijn vrouwelijke collega’s en ik een dagje te gaan ontspannen in een sauna- en beautycenter. Dit alles onder het mom van ‘teambuilding’. Tjonge jonge, wat hadden we er allemaal zin in, totdat er iemand achter kwam, dat het wel de bedoeling was de hele dag in je blote kont door te brengen. Was dat even schrikken.
Oh nee hè, hij huilt weer. Ik kijk op mijn wekker. Het is 3 uur ‘s nachts. Ik hobbel mijn bed uit en ga de slaapkamer van mijn zoon binnen. “Het is verdorie midden in de nacht, ga slapen!” Hij lijkt me niet te snappen of doet alsof. Hij blijft huilen. Bang dat mijn dochter wakker wordt van ons onderonsje en ik de poppen helemaal aan het dansen heb, neem ik mijn zoon bij me in bed. Ik geef hem nog wat te drinken, haal zijn knuffels en zijn speen en uiteindelijk valt hij terug in slaap.
