“Ik vind je lief.” Meer hoefde ik niet te zeggen. Ik dacht nog, zal ik me voorstellen. Zal ik zeggen: “Hallo, ik ben Heleen van Royen, ga je met me mee?” Maar dat zou er wel weer heel dik bovenop liggen. Nee, ik ben gewoon naast hem op een kruk gaan zitten, heb mezelf een wijntje besteld en een peukje opgestoken. Twee tellen heb ik naar hem gekeken, zei een paar magische woorden en hoppakee ik had hem in de tas.
Hij is weg. Hij is vertrokken, mij met twee kleine kinderen achterlatend. Ik wist dat het zou gaan gebeuren, maar bij het zien van zijn gepakte koffers in de gang besefte ik, dat het plotseling wel heel definitief was. Het leek hem echter niks te deren. Sterker nog, hij leek zelfs blij. Ik vond het verschrikkelijk, maar ik heb niks laten blijken. Die lol gunde ik hem niet. Hij zwaaide enthousiast en nam afscheid alsof hij dezelfde avond nog terug op de stoep zou staan.
Ik ben leeg. Ik ben kapot. Ik zie het niet meer zitten.
Twee weken lang luisteren naar oorverdovend gekrijs en twee weken lang niet meer dan twee uur per nacht slapen, heeft zijn tol geëist. Alles heb ik geprobeerd om zo goed mogelijk voor hem te zorgen, maar niets heeft geholpen. Hij lijkt alleen maar zieker te worden. Vanmorgen heeft de dokter besloten hem op te laten nemen.
Geloof het of niet, maar er is deze maand voor het eerst een Nederlands kampioenschap pijproken gehouden. De bedoeling bij deze ‘sport’ is, je pijp zolang mogelijk te laten branden. In bijvoorbeeld Duitsland wordt dit ‘Langzeitrauchen’ al sinds 1969 gehouden. Niet zomaar iedereen kan hieraan meedoen natuurlijk. Je moet wel een professionele pijproker zijn. Hoe je dat diploma kunt halen, moet ik nog even uitzoeken.
Als sportfanaat in hart en nieren zat ik vrijdagavond aan de buis gekluisterd voor de opening van de Olympische Winterspelen. Eigenlijk is heel de openingsceremonie te gek voor woorden, buiten proporties en echt ‘over the top’. Toch heb ik geboeid gekeken dit keer. Of het de hormonen zijn geweest of omdat ik het druk heb gehad de laatste week, geen idee, maar de passie van de Italianen zorgde bij mij voor emotionele momenten.
