Olympische passie

Als sportfanaat in hart en nieren zat ik vrijdagavond aan de buis gekluisterd voor de opening van de Olympische Winterspelen. Eigenlijk is heel de openingsceremonie te gek voor woorden, buiten proporties en echt ‘over the top’. Toch heb ik geboeid gekeken dit keer. Of het de hormonen zijn geweest of omdat ik het druk heb gehad de laatste week, geen idee, maar de passie van de Italianen zorgde bij mij voor emotionele momenten. Daar ik een zwak heb voor snelle auto’s en de snelle jongens erin, had ik kippenvel bij de show van Valentino Rossi, die in een Ferrari de vijf Olympische ringen bij elkaar scheurde. Met open mond heb ik gekeken naar de ‘moves’ van een model die door moest gaan voor een Italiaanse God en daar akelig dicht bij in de buurt kwam. Bewondering had ik voor de 71-jarige vlagdraagster Sofia Loren, die er nog geweldig uitziet voor haar leeftijd. Spektakel was het toen het vuur werd binnengedragen door Alberto Tomba en aangestoken door Stefania Belmondo en tranen kwamen er bij het horen van de klanken van Luciano Pavarotti, die nog altijd volle zalen zou trekken, maar inmiddels eigenlijk al jaren niet meer voor publiek optreedt.

Tijdens het luisteren naar het nummer ‘Imagine’ van John Lennon, ten gehore gebracht door Peter Gabriel, kwam er een verbroederingsgevoel bij me naar boven. Tachtig verschillende nationaliteiten zijn er dit jaar bij elkaar gebracht, die er samen een mooi sportevenement van willen maken. Niks geen godsdienstige regeltjes of taalbarrières. Hier wordt alleen de taal van de sport gesproken. Natuurlijk is er concurrentie en zal er wel eens een scheve schaats worden gereden en een skistok de verkeerde kant op vliegen, maar na de finishlijn wordt er broederlijk samen een Lambrusco op gedronken.

Die nacht droomde ik, dat de wereld één groot Olympisch dorp zou zijn en dat alle mensen met elkaar om zouden gaan zoals op dit moment in Turijn. Vriendschap, respect en gezonde concurrentie. Maar ja, mooie liedjes duren niet lang en ik moest een keer wakker worden.

Nu de Spelen eenmaal zijn begonnen, is míjn saamhorigheidgevoel dan ook weer met de Italiaanse noorderzon vertrokken en heb ik het ingeruild voor Italiaanse passie. Bij mijn geliefde sport schaatsen, heb ik mezelf weer heerlijk uitgeleefd. Alleen ‘ons’ land telt en alleen ‘wij’ mogen er met de schaatsmedailles vandoor gaan. Heel het scheldwoordenboek heb ik dan ook doorgenomen, toen mijn grote angst (zie [url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=4081]Botte schaats?[/url]) uitkwam. Het was namelijk die akelige, arrogante Amerikaan Chad Hedrick die het goud voor de neuzen van de Nederlanders heeft weggekaapt. Niks respect en vriendschap, niks verbroedering en gezonde concurrentie. Laat hem bij de volgende respectvolle afstand alsjeblieft maar een Italiaans gepassioneerd slippertje maken en hem genadeloos op zijn vriendelijke gezicht gaan. Of droom ik nu nog steeds?