Belazerd

Het is nacht. Ik speel nog wat met woorden en geniet van een biertje. Zodra de letters zich dansend hergroeperen ontstaat er een wisselwerking tussen gedachten en toetsenbord. Ongeduldig verken ik het landschap van mijn geest, de wereld om mij heen vervaagt tot een blinde vlek. Totdat ik abrupt in de realiteit getrokken word. “Kunt u ons even naar de Challange brengen”, vraagt de oudste dochter bedeesd.
“Het is al een uur geweest, moet je nu nog uit? Sorry hoor, maar ik heb al te veel gedronken.” Trots op het goed gevonden excuus klinkt er een gevoel van opluchting door, maar dat duurt niet lang. Even later komt ze bij me terug: “Mamma rijdt wel, maar alleen als jij mee gaat.” Ai, daar had ik geen rekening mee gehouden. Om mijn vrouw niet alleen terug te laten rijden neem ik met gemengde gevoelens plaats terwijl de meiden zich verdringen op de achterbank.

Terwijl we rijden meen ik toch de dames nog even hartig toe te moeten spreken. Niet dat het wat aanhaalt hoor, al is het alleen maar om verlost te zijn van de verbazing die mij al die tijd al bezig houdt. “Wij gingen vroeger om halfelf op stap, eerst nog even bij de ouwelui een pilsie op de bank en daarna…” Ze laten me niet eens uitpraten, hoongelach is mijn deel. “Tegenwoordig gaan de discotheken pas om twaalf uur open en pas vanaf een uur wordt het een beetje gezellig”, wordt me verteld. Tja, denk ik bij mezelf, rond die tijd gingen wij naar de volgende tent. Maar wijselijk houd ik dat voor me.

Dan merk ik dat de gevolgde route nogal een eind om is. Als je Hoofddorp vanuit het zuiden nadert, en de Challenge ligt aan de oostkant, dan is het niet logisch om de westelijke randweg te volgen om dan vervolgens via het centrum de oostkant te bereiken. Ja, zo nuchter ben ik nog wel. Maar mijn vrouw rijdt onverstoorbaar verder, negeert mijn positieve bijdrage volledig, en ik berust morrend in mijn lot.

Vervolgens merkt ze minzaam op: “Nog een klein stukje, dan zijn we er. Dan kan ik eindelijk gaan slapen, ik ben hartstikke moe.”
Heb ik dat goed verstaan? Mijn hersens maken overuren. Dus ik ben meegereden om straks bij de discotheek te gaan zitten wachten tot vijf uur in de ochtend als de dames genegen zijn om weer naar huis te gaan? Ik besef mijn hulpeloze positie. Ik heb veel te veel gedronken en kan echt niet zelf terug rijden. Ik ben dus overgeleverd aan de grillen van het vrouwvolk. Bovendien kan ik de in mijn gedachten gevormde column, waarvan ik de grote lijnen nog maar met moeite vast kan houden, wel vergeten. Letterlijk!

Een lichte vorm van paniek maakt zich van mij meester. Ik voel me opgesloten, gevangen. Ik schreeuw het uit: “Stop de auto, ik wil er uit.” Maar de auto raast door over de autoweg met een gangetje van minstens 120 en er is geen ontkomen aan. Ik hoor ze lachen en raak nu volledig in paniek. Wat kan ik doen? Wild kijk ik om me heen. Hier kan ik dus echt niet tegen. Het maakt me gek! Ik wil weg. Ik draai me om en kijk recht in de gezichten van de meiden die dubbel liggen van het lachen. Dan wordt het zwart voor mijn ogen.

In een automatisme ontkoppel ik de autogordel. Mijn hand grijpt naar de portiergrendel. Ik wil nog maar één ding: eruit. Ik voel hoe het portier enigszins wijkt zodra ik de grendel naar mij toe trek. Dan duw ik met kracht het portier op een kier. In het schijnsel van de langs flitsende lantarenpalen zie ik het asfalt aan mij voorbij razen. “Eruit!!… Ik moet hier weg!!”, echoën de angstige klanken van mijn stem in de donkere nacht. Mijn vrouw gilt het uit en trapt keihard op de rem om een noodstop te maken. Een chaos aan gedachten schiet door mijn hoofd maar ik moet weg, weg uit die verdomde auto! Ik druk het portier verder open en…..

Ja….ik ben belazerd!