(Beste) Waarde Meralixe

Wat is openbaar schrijven meer dan een beetje uitsloven, Meralixe? Zo relaxt en naturel als dat je kunt, maar ondertussen. De interactie die je opzoekt kan dodelijk zijn voor de onafhankelijkheid en het geweten. Zolang er geen interactie is dan houd je het zuiver. Voor jezelf. 30 jaar heb ik geschreven zonder publiek, muziek gespeeld voor een lege zaal. Alleen maar omdat ik de feitelijke kern in mijzelf wilde vinden. Geen invloed van buitenaf. Maar sinds ik hier in juni 2012 begon met schrijven was er ineens publiek.
Wanneer het ook met publiek mogelijk is om onverstoord vanuit je eigen kern door te blijven schrijven, dan is er niks aan de hand. Jij lijkt mij daar een goed voorbeeld van. Dacht ik. Maar ook jij merkt dus dat de lezer in jouw hoofd mee is gaan schrijven.

Toen de lezer in mijn hoofd had plaatsgenomen riep dat veel vragen op. Voor wie schrijf ik? Wil ik de lezer wel leren kennen? Waarom voelt interactie bij schrijven anders dan wanneer ik muziek speelde voor een publiek, of schilderde, of kook voor vrienden? Ben ik kwetsbaarder wanneer ik schrijf in het openbaar? En is kwetsbaar zijn tijdens het schrijven meer ontvankelijk voor egocentrisme dan bij andere creatieve uitingen? Moet je egocentrisch zijn, omdat je alleen op zolder kunt schrijven en de zolder te klein is om te delen? Maakt de solistische aard van schrijven het verschil?

Het verschil zit ‘m denk ik in de wijze van waarin, en of je jezelf wilt profileren. Er zijn schrijvers die op zichzelf gericht staan en er zijn mensen die zich van nature graag laten verrassen door andermans kunnen. Ik vind het opvallend dat daar ergens tussenin een (nagenoeg) zelfsturende synergie is ontstaan op CX. Uiteraard is niet iedereen elkaars beste vriend en herken ik wat je schrijft, maar zolang de goede bedoelingen boven blijven drijven, dan vind ik het in deze samenstelling een dankbaar publiek om potten voor te bakken. En uiteraard ook om te kijken naar hoe anderen dat doen.

Terug naar jouw antwoord op mijn antwoord op jouw eerste brief. Jouw wijze van denken komt integer op mij over. In het noorden van Nederland vatten ze mijn beeld van jou samen als ‘Hij spoort’. Je zegt wat je denkt en jouw gedachten zijn recht vanuit het hart. Jouw zelfkritiek ervaar ik als oprecht. Daar heb ik gek genoeg aan moeten wennen. En nog steeds kijk ik nog wel eens schuin naar het beeld dat je op jezelf loslaat. Aan de andere kant, waarom zou je bescheiden zijn wanneer je overtuigd bent van eigen kunnen? En je bezigt mijns inziens voldoende zelfreflectie in reacties op commentaar. Wat ik daarnaast lees is dat je haantjesgedrag een goede plek hebt gegeven. Het is er inderdaad, omdat we in een dwarsdoorsnee vertoeven. Het kippenhok zou er niet zijn zonder een haan en ook ons kippenhok is voorzien van een haan. Wel 1432 als ik goed heb geteld. Dus bestaansrecht genoeg, lijkt me. Het mooie is dat zij ieder elkaar hun eigen stok gunnen. Onze hanen bevestigen elkaars schoonheid om zo nog meer haan te kunnen zijn. Een zelfredzame hiërarchie in een platte organisatie. Ze petsen elkaar eens op de bef en zetten hun pootje daarna weer voorzichtig voorwaarts. Zoals hanen dat doen.

Maar bij wat jij schrijft lees ik dus zonder omwegen wat jij vindt. Ook al zit je er wel eens naast, het is rechtdoor en daar houd ik van. Misschien zal een aantal dat samenvatten als naïef of kort door de bocht, maar dat is het volgens mij niet. Meer dan eens zit je er bovenop. Niet altijd in perfect Nederlands, maar hé, je bent een Belg. Dus in jouw land klopt het. En dat je gevoelig bent voor een aai over de bol, tsja, wanneer je na al die tijd analyseren en concluderen voorzien bent van een eerlijk zelfbeeld, dan is het best prettig om dat bevestigd te krijgen. Dan heb je die lange weg niet voor niets afgelegd.

Afsluitend hoop ik, net als jij, dat er schrijvers zijn die elkaar op de voorpagina gaan benaderen. Trawant doet/deed dat al regelmatig in zijn reacties. Of Arta en Mien en onlangs ook Arta naar Fem.
Wat ik overigens opmaakte uit jouw commentaar onder ‘Brusselmans [1]’ en wat je ook nu bevestigt is dat je het niet zo hoog op had met dat verhaal. Zelf vond ik dat tot nu toe (17-12) de beste column van december. Ik had wel niet gereageerd, edoch bij dezen. Op mij kwam die over als het beste van Spencer verzameld in één geheel. De sfeer en de stijl klopt (voor mij). Zo zie je, Meralixe, we verschillen. Gelukkig zijn onze bedoelingen hetzelfde en vond ik het prettig om met jou eens van gedachten te wisselen. Nogmaals bedankt voor jouw initiatief. Het zal vast nog gaan voorkomen dat de wachtrij leeg is of dat we weinig of geen reacties krijgen/geven op onze columns. Het is zoals het is. Geen paniek. Na regen komt nooit regen. Tot die tijd: Blijf je innerlijke haan onderkennen en pets jezelf bij tijd en wijlen eens flink op de bef (Dr. Phill). Goed dat je blijft experimenteren. Dat houdt het levendig en ontsnapt aan het midden alhier!

Groetsel,
Pierken

PS: We laten de tablet thuis de komende meeting.