Beter dan perfect

Terwijl ik, met stramme, van pijn bonkende knieën en hees als een 06-lijnmevrouw in de supermarkt rondscharrel, zie ik anderen meewarig naar me kijken. Ze kunnen alleen mijn buitenkant zien: een beetje een sneu, zwak vrouwtje, dat strompelend en hoestend haar winkelwagentje voortduwt. Als ze écht naar me zouden kijken, zouden ze kunnen zien dat ik van binnen dans op de tonen van mijn zingende hart. Mijn buitenkant mag dan de prijs betalen, mijn binnenkant kan nog heel lang teren op die beter dan perfecte 15e oktober 2010. Terug naar eergisteren, naar het moment waarop ik besloot vroeg te gaan slapen. Ik wilde graag fit zijn voor vrijdagavond, want ik had kaartjes voor het concert van Sting. Een sms’je doorkruiste mijn plannen. Mijn hart stond even stil toen ik zag van wie het berichtje kwam. Het sloeg over toen ik de inhoud ervan las. ‘Isabel Allende signeert morgen in Utrecht. Ik ga!’ stond er. Onmiddellijk raakte ik in paniek, want Isabel in levenden lijve zien, stond al zo lang op mijn verlanglijstje. En heel recent had ik een ontmoeting met de afzender van dit sms’je aan dat lijstje toegevoegd. Maar hemel, op en neer naar Utrecht en ’s avonds naar Sting in Gelredome! Ging ik dat allemaal qua planning wel redden? Bovendien was ik snipverkouden, wat betekende dat ik niet bepaald presentabel oogde: waterige blik, vale teint en – vreselijk – koortsuitslag! ‘Mam,’ zei mijn dochter, ‘dit is [i]once in a lifetime[/i]. Je móet gaan!’

En zo kwam het dat ik de volgende dag de trein naar Utrecht nam, aansloot in de rij en reikhalzend uitkeek naar Isabel Allende en de man die al een tijdje door mijn gedachten wandelt. ‘Wat is ze klein,’ constateerden we even later samen. Maar wat een persoonlijkheid! Op de vraag waarom ze altijd over sterke vrouwen schrijft, antwoordde ze: ‘Kent u dan zwakke vrouwen?’ Voorzien van de nodige gesigneerde boeken en nog volkomen onder de indruk, streken we later neer in een cafeetje. De tijd vergleed en wij bestelden nog maar eens koffie, beiden niet in staat de magie van de middag los te laten. In de wetenschap dat me nog veel meer moois stond te wachten, reisde ik aan het eind van de middag naar huis, ‘When we dance’ van Sting in mijn oren, een gesigneerd exemplaar van ‘Het eiland onder de zee’ in mijn tas.

Even voor achten stuiterde ik een uitverkocht Gelredome in. Zodra het orkest inzette, kroop het kippenvel via mijn armen naar mijn rug. Het bleef er, tot na het concert. In stilte genieten kon ik niet. Tussen mijn hoestbuien door móest ik meezingen. Luidkeels en oorverdovend vals. Volgens mij is er maar een woord dat enigszins kan omschrijven hoe ik me voelde: euforisch. Na het concert liep ik over het plein voor Gelredome. Zo in de wolken en zo druk pratend, dat ik een afstapje over het hoofd zag. Ik viel voorover en belandde op mijn knieën in een plas regenwater. Thuis heb ik zachtjes neuriënd en met een glimlach van oor tot oor de flarden van mijn panty uit de wondjes op mijn knieën zitten peuteren, voordat ik volkomen gesloopt, maar oeverloos gelukkig mijn bed in stapte.