Bevallig elftal

Zeven januari zou de dag worden. De verloskundige had het heel precies berekend, zei ze. Samen met mijn dikke buik wachtte ik op dat afschuwelijke moment: de bevalling. Voor sommigen het mooiste moment van hun leven, dat bij het zien van elke kleine baby opnieuw aangehaald wordt. In mijn brein werd het in een puf en een zucht in het ‘vergeet’-laatje gepropt. Dankzij dat was er toch een tweede onderweg. Het werd tien januari. Ik begon ongeduldig te worden. Elke ‘ervaren’ vrouw in mijn omgeving gaf mij tips, maar ik deed er niets mee. De verloskundige had me verzekerd dat de zeventiende echt de uiterste datum was. Die dag zou het er zeker zijn, misschien zelfs eerder.

Op de ochtend van de zeventiende januari belde ik haar op.
“Ga maar naar de gynaecoloog, die helpt je wel verder.”
Diezelfde middag kon ik terecht.
“Het kindje ziet er nog goed uit. We laten het lekker zitten.”
Woest stampte ik naar huis om alle tipgevers op te bellen. Ananas moest ik eten en tonic drinken. Beiden zouden kinine bevatten, wat ook gebruikt werd om bevallingen op te wekken. Vanaf dat moment zagen mijn ontbijt, lunch en diner er hetzelfde uit: Ananas met tonic.

Drieëntwintig januari was ik het spuugzat. De ananas kwam mijn oren uit. Tonic vond ik altijd al smerig, maar nu moest ik al kokhalzen bij het zien van de fles. “Lopen moet u. Lange wandelingen maken. Dat helpt,” vertrouwde de gynaecoloog mij toe tijdens mijn dagelijkse bezoek. En zo liep ik, als een mislukte sumoworstelaar, urenlang rondjes door het park. Medelijdend werd ik aangekeken door de hondenuitlaters. Eenmaal dacht ik zelfs uit één van hun monden te horen: “Arm mens, een kindje rijker, maar haar verstand armer. Wie gaat er in vredesnaam hoogzwanger de hele dag door het park lopen?”

Mijn laatste afspraak in het ziekenhuis was de dertigste. Bij binnenkomst begroette ik mijn arts zoals gewoonlijk: “En vandaag laat u die baby komen, anders word ik gek! Ik sta op knappen. Dat wilt u toch niet op uw geweten hebben, hoop ik?” In gedachten zag ik de krantenkoppen al voor me:
[b]Dokter laat vrouw ontploffen.[/b]
met als ondertitel:
[i] Arts: Ich hab es nicht gewusst.[/i]
Dat zou hem leren! Tot mijn verbazing echter kreeg ik niet het standaard antwoord, maar: “Vandaag gaat het gebeuren. We gaan de bevalling opwekken.”

Tegelijk met zijn antwoord besefte ik dat bevallen eigenlijk helemaal niet leuk was. Mijn ‘vergeet’-laatje was plots volledig geopend en paniek overviel me. Hoe moest het ook alweer? Je moest puffen, ja, en elke persoon in de verloskamer ging dan automatisch heel overdreven meepuffen, alsof ze moesten bevallen van een compleet elftal. Ik besloot het maar over me heen te laten komen.

Na de hele dag op iedereen gevloekt en getierd te hebben keek de dienstdoende assistent-gynaecoloog op de klok.
“Het is nu tien over zeven. Om acht uur begint het voetbal, dan moet het er zijn.”
Hij verliet de kamer om binnen vijf minuten met een potige verpleegster terug te komen. Samen drukten zij zo hard op mijn buik dat er dagen later nog vier blauwe handen op te zien waren.

“Het is een meisje, tien pond en achtenzestig centimeter. Ze is kerngezond.” Voorzichtig vroeg ik hem dat te herhalen. Hetzelfde antwoord was mijn deel. Ik had een peuter gebaard! Vlug werd mijn meisje boven op me gegooid. De wedstrijd begon. Twee uur lang lieten ze me met mijn benen wijd op een veredelde martelstoel liggen, want natuurlijk was er verlenging. Om half twaalf kwamen ze er achter dat ik nog steeds niet gehecht was. De één gaf de ander de schuld en de ander de één. Ik lag in het midden te wachten tot het werkelijke martelen plaats ging vinden. Tegen middernacht was ik genaaid. Dit keer op een minder leuke manier dan waarmee het allemaal begon.

Na een korte nachtrust keek ik in het doorzichtige wiegje naast me. Kleine handjes probeerden aarzelend hun nieuwe grenzen te zoeken. Zwarte kraaloogjes keken verbaasd naar de eerste zonnestralen, binnenvallend door het raam. Tegen alle ziekenhuisregels in pakte ik haar bij me. Ondanks haar lange zwarte haartjes zag ze er kaal uit in het ziekenhuispakje. Ze was al uit maat 56 gegroeid. Dat was de grootste maat die ik bij me had. Voorzichtig drukte ik een kus op haar voorhoofdje. Wat was ze mooi!

De deur ging open.

“Mevrouw? Hoe heet uw dochtertje eigenlijk? Dat zijn ze gister vergeten te vragen. We moeten een polsbandje voor haar maken.”
Ik proestte het uit.
“Wie heeft de wedstrijd gister trouwens gewonnen?” was mijn wedervraag.
“Wedstrijd?”
“Ach, laat maar zitten. Ze heet Iman. Iman Dija.”