Onze gesprekken waren best aardig, via een chat. Maar de date was in een overmoedige bui, na pas drie gesprekken, gepland. We zouden gaan eten bij de plaatselijke Griek.
Al bij het voorgerecht vroeg ik me vertwijfeld af hoe ik in godsnaam het hoofd- en nagerecht moest doorstaan? Hij had niets te melden. De man had de diepgang van een plank hout. Dat werd me pas écht duidelijk bij deze ontmoeting. Daarvóór leek hij ondernemend en dynamisch. Hij werkte als brandweerman. Hij was ook net terug van een vakantie in zijn eentje, en ook dat vond ik getuigen van enig lef en ondernemingsdrang. Fout gedacht van mij.

“Hoe was Turkije?”
“Donker”…
?
“Ja, we vlogen ’s nachts”
“Maar je bent er toch een week geweest ook? “
“Ja, dat wel, ik lag vaak aan het zwembad”
“Heb je daar nog leuke contacten opgedaan, mensen ontmoet?”
“Nou, ik heb best wel eens een praatje gemaakt met de ober, ja hoor,
je moet niet denken dat ik nooit met iemand sprak”
“……………………….”

Ik werd er stil van. Wist niet hoe snel ik weg moest komen bij deze man.
Hoe had het kunnen gebeuren dat deze man op internet een vrij vlotte babbel leek te hebben,
terwijl hij er in het echt niets zinnigs uit kreeg? Wat er wél uit kwam was zijn zondagse partijtje voetbal en zijn wekelijkse avondje kaarten met zijn ouders. Ik heb het uit mijn tenen moeten halen, die avond, de gespreksstof. Uiteindelijk, toen hij vroeg of we nog wat zouden gaan drinken, ben ik afgehaakt. Zijn antennes werkten duidelijk ook niet goed. Anders had hij ook de stroeve sfeer wel geproefd en was hij niet met dit voorstel gekomen. Ik vond het welletjes en heb om de rekening gevraagd, waar ik zorgvuldig mijn eigen deel van afrekende. Als reden voor het afbreken van deze avond heb hem gezegd dat ik niet vond dat we veel gemeen hadden. Hij nam het sportief op, dat wel. Maar dat was slechts schijn, bleek later.

De dag daarna heeft hij me namelijk de huid vol gescholden, op internet.
Hij was voor niets naar Brabant gereden; hij had voor zo’n vijftig kilometer aan benzine verkwist! Wanneer ik dan tóch niets met hem wilde had hij beter met een andere vrouw uit kunnen gaan. En daar zijn geld aan uit kunnen geven. Want ik moest niet denken dat ik zijn enige optie was. Nee, hij had genoeg reserves achter de hand!

Ik had hier overduidelijk te maken met een gekrenkte man. Een stampvoetend klein kind dat zijn zin niet had gekregen. Hij ging er blijkbaar van uit dat genegenheid te koop was. Hij werd grof in zijn uitlatingen. Smeet met modder en met details die ik hem eerder verteld had. Onder de gordel. Ik ben nog even bang geweest dat hij me telefonisch zou lastig vallen of zo, maar bedacht me dat hij het waarschijnlijk al te druk zou hebben met zijn reserves.
Ik laat me niet uitschelden. Door niemand niet.

Hij zat in het leger. Bij de brandweer. De zoon van mijn buurvrouw ook. Toevallig precies op dezelfde kazerne. Hij kende hem.

Need I say more?


17 reacties

Mosje · 11 juni 2005 op 17:11

[quote]Need I say more?[/quote]Ja, een beetje wel, want wat wil je precies zeggen met het feit dat jouw buurjongen jouw date kent?
😕

KingArthur · 11 juni 2005 op 17:33

Leuke column! Trouwens kan ik nog een declaratie bij je indienen :-)? Heerlijk die diepgang, hier weet ik wel raad mee, in de openhaard ermee! Heb je er toch nog wat warmte van. Om kritisch te blijven je laatste twee zinnen hadden er van mij niet bij gehoeven.

Troy · 11 juni 2005 op 18:01

Nooit uit eten gaan bij een eerste date dus. Ben het wel met King eens. Voor de rest een leuke column.

Louise · 11 juni 2005 op 18:03

Vreselijk om dan nog zo’n hele zit voor de boeg te hebben, aan tafel nog wel, en dan ook nog moeten eten…
Dat heb je zeer overtuigend over weten te brengen!

En, hoe zit dat nu met die buurjongen? Ben ook wel benieuwd eigenlijk 🙂

Avalon · 11 juni 2005 op 18:07

wat zouden zijn reserves zijn? Stokken kaarten?

KawaSutra · 11 juni 2005 op 19:59

“Hoe was Turkije?”
“Donker”…
?
“Ja, we vlogen ’s nachts”
“Maar je bent er toch een week geweest ook? “
“Ja, dat wel, ik lag vaak aan het zwembad”
“Heb je daar nog leuke contacten opgedaan, mensen ontmoet?”
“Nou, ik heb best wel eens een praatje gemaakt met de ober, ja hoor,
je moet niet denken dat ik nooit met iemand sprak”
“……………………….”
“Wat zijn je reserves?”
“Stokken kaarten”

[quote]Need I say more?[/quote]

Leuk verhaal, Champagne

sally · 11 juni 2005 op 23:46

Ik vind blind date vehalen om te smullen als ik eerlijk moet zijn. Vooral omdat ik het zelf hoogstwaarschijnlijk nooit meer mee zal maken.

Deze vond ik eerlijk gezegt een beetje saai. Net als de man! 😀
Dus wat dat betreft heb je de sfeer heel goed neer gezet…
😀

volgende keer meer geluk!

liefs Sally

bert · 12 juni 2005 op 09:13

[quote]Al bij het voorgerecht vroeg ik me vertwijfeld af hoe ik in godsnaam het hoofd- en nagerecht moest doorstaan?[/quote]

Het lijkt me echt afschuwelijk om mee te maken maar het heeft in ieder geval weer geleid tot een mooi verhaal. Misschien kun je gewoon een keer met je buurjongen uit eten. Die zal je beter kennen.

champagne · 12 juni 2005 op 10:25

Mijn sterke, bloedmooie-buurjongen-met-relatie,
was bereid meteen in te grijpen (samen met zijn dienstmaten) wanneer deze gekrenkte man me nog lastig zou vallen. Verder heeft hij het verhaal incluisief de zielige reaktie op de kazerne rond verteld…

Ik heb nooit geen last meer gehad van die engerd!
😉

Eddy Kielema · 12 juni 2005 op 11:18

Aha, je laatste toevoeging maakt je verhaal helemaal compleet! De manier waarop je over je blind date schrijft, geeft de sfeer perfect weer. Het probleem met chatten is vaak dat het heel weinig over de persoon in kwestie zegt. Dat blijkt maar eens te meer uit je column. En ach ja, moeten die spuitgasten niet iets compenseren met die lange brandslangen? 😉

pepe · 12 juni 2005 op 12:24

Ik ga nooit daten, lees ik hier net. Mup en ik hadden laatst al een date om een boek, en toen wisten wij al dat we daarvoor niet in de wieg waren gelegd, nu weet ik het zeker.

champagne · 12 juni 2005 op 13:48

Pepe, laat je niet afschrikken door deze ervaring. Ik heb regelmatig dates gehad en die waren erg leuk.
Met mijn laatste date heb ik zelfs 3 jaar een relatie gehad ..en is nu nog een van mijn beste vrienden. Dus zo kan het ook! 😉

Kees Schilder · 12 juni 2005 op 14:10

Leuk verhaal.Zelf denk ik in dit soort gevallen altijd: hoe zou het nou verder gaan met zo’n man.
Alleen daarover kun je al een column schrijven 😉

Eddy Kielema · 12 juni 2005 op 14:58

[quote]Zelf denk ik in dit soort gevallen altijd: hoe zou het nou verder gaan met zo’n man.[/quote]
Die zit nu nog vaker te kaarten met zijn ouders, Kees! 😉

pepe · 12 juni 2005 op 15:01

Champagne, als je het niet erg vindt, ga ik gewoon niet daten en ik weet zeker dat ik gewoon ook wel eens leuke mensen tref her of der.

Toch vind ik het wel leuk om te lezen, hoe het jou vergaat zo’n date.
Ga je nu ook over leuke dates schrijven?

WritersBlocq · 12 juni 2005 op 17:18

Ach jee, ach jee, wijfie toch. WAT een sukkel had je getroffen. Het levert wel weer een leuke schrijvelarij op, ik zie het helemaal voor me. Mocht er nog een dergelijke date komen dat weet je wat je moet doen: de pleiterik maken, en héél gauw. Groetje, Pauline.

Wright · 12 juni 2005 op 19:29

Wat een narigheid, Champ!
Toch knap dat je het, tot en met het toetje, hebt weten uit te zitten.
Misschien handig om een volgende keer een vriendin na een uurtje te laten bellen.
Heb je een goede smoes om weg te komen..(ziek kind of zo..);-)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder