Blinddate zonder toetje

Aanvankelijk leek het hem best leuk, een blinddate. Nu baalde hij ervan dat de term niet zo letterlijk geïnterpreteerd kon worden. Zijn collega’s hadden hem overtuigd met de dooddoener: “Je moet alles een keer geprobeerd hebben in je leven, toch?”
‘Manipulerende clichéhoeren, ze hebben mij verraden,’ schold hij hardop. Zoveel aan haar stootte hem af: de afgekloven nagels, de zweetplekken onder haar armen, de stank, maar boven alles: haar ranzige, welhaast dierlijke manier van eten. Vreten. Alzo eindigde een kort maar geëmotioneerd gesprek op het toilet. ‘Echte schoonheid zit van binnen hoor,’ galmde het door het restaurant.
‘…Als jouw schoonheid van binnen zit, had je best buiten mogen blijven…,’ mompelde hij in zichzelf.
Het derde bord bami werd naar binnen geharkt, klodders saus op haar kin achterlatend.
Ze leek het in een keer door te slikken, hij zag haar niet eens kauwen.
Een walging kwam in hem op en bijna besproeide hij zijn bami van een kwartier geleden over haar uit.
Het bleef bij kokhalzen. Door zijn hand voor zijn mond te houden, onderwijl overdreven hoestend, wilde hij de indruk geven dat er niets aan de hand was.
‘[i]Wat zoet-zure saus over haar hoofd zou vast niet opvallen[/i],’ bedacht ik, [i]’ze zit er toch al onder.[/i]’

‘Je zou moeten stoppen met roken joh, het kan een pijnlijke en langzame dood veroorzaken!’ riep ze wijzend op zijn pakje sigaretten.
Instinctief wilde hij haar al zijn peuken doneren, ook al kende hij haar pas een kwartier.
Snakkend naar een sigaret reageerde hij: ‘je hebt gelijk, ik zou moeten stoppen.’
‘Ja, want voor je het weet zit je de hele tijd te hoesten,’ antwoordde ze op belerende toon.

Zonder blikken of blozen zag ik haar nog een portie saté halen. Deze werd met stokjes en al naar binnen gewerkt.
‘Er zitten stokjes in hoor,’ merkte hij droog op.
‘Nee hoor, ze maken ze hier zonder,’ was haar nonchalante reactie.
‘[i]Ze kauwt dus echt niet[/i],’ schoot er door mijn hoofd.
Dromend gleed hij weg naar een plek ver van hier, waar dan ook.
Een knetterharde ruft bracht ons terug in de realiteit. Her en der hoorde je bestek vallen.
‘Hahaha, dat doen chinezen toch ook altijd?’ lachte ze.
De maat was nog lang niet zo vol als haar mond, maar dit was de druppel.
Hij stond op, maakte zijn borst zo groot mogelijk en liet keihard een boer in haar gezicht.
‘Dát doen Chinezen altijd, dát doen ze allemaal!’ brieste hij luidkeels.
‘Hihihi,’ hinnikte ze.
‘Wat krijgen we verdomme nou? Kon ze hier om lachen?’ dacht ik verbaasd.

‘Mag ik een kusje van je?’ hoorde ik haar zeggen, haar gezicht besmeurd met pindasaus.
‘Nee! Ik zoen nog liever een ork met een koortslip,’ antwoordde hij.
[i]’Een ork in een tanga, leuk gevonden[/i],’ schoot er door mijn hoofd.
‘Je mag mij straks wel anaal onteren hoor,’ lachte ze schaapachtig.
Hij moest drie keer slikken om op adem te komen.
‘Luister Miep, ik hoef helemaal niets te doen om jou te onteren, jij hoeft hier alleen maar te zitten en daarmee onteer je het gehele vrouwelijke geslacht met die spastische vraatzuchteritus van je. Zal ik anders een trog voor je halen, hoef je niet zo vaak te lopen en haal nou verdomme eerst eens die saus van je bek, je zou je kapot moeten schamen!’
‘Hihihi,’ grinnikte ze weer. Ze keek hem stout aan en opende haar mond terwijl ze met haar tong de slierden bami in het papje van pindasaus beroerde.
‘Zo ziet het er ook uit in mijn anus,’ grapte ze.
Compleet van zijn stuk gebracht en vol walging stormde hij richting het toilet. De geluiden lieten niets te raden over. Een zacht gesnik was alles dat overbleef, zijn geest was gebroken.
‘Aanstellerig mannetje,’ riep ze minachtend. Ze stond op, nam nog een loempia in haar tas mee, en beende het restaurant uit.

Een zucht van verlichting ging door heel de tent. Mensen wiens eten al lang koud was geworden, liepen op twijfelachtige tred naar het buffet.
‘Olifanten mogen dan beschermd zijn, maar deze mogen ze van mij met alle plezier afschieten,’ hoorde ik iemand tegen zijn vrouw zeggen.
‘Als ik zo word, schiet mij dan alsjeblieft af,’ was haar antwoord.
Ik moest glimlachen, maar nam haar bloedserieus. ‘Mag ik afrekenen?’ vroeg ik aan de onthutste ober.
‘Het toetje sla ik vandaag maar over.’