Bloedbad

Het is de laatste dag van januari. Daar zitten we. 1431 collega’s en ik. In de Brabanthallen. De directeur wil iets kwijt. De tekst op de officiële uitnodiging is luchtig van toon. Desondanks kijkt niemand blij. Wachtend op het begin van de toespraak, besef ik dat de Brabanthallen oorspronkelijk gebouwd zijn om de wekelijkse veemarkt plaats te laten vinden. Ik voel me raar. Het bedrijf, waar ik al jarenlang zingend naartoe fiets, heeft mij op dit ene moment gedegradeerd tot nummer, tot vee. Met honderden bijeengedreven, wachtend op… Waar wachten we eigenlijk op?

De directeur betreedt het podium.
“Goedemorgen allemaal. Per één april gaan we van honderdvijftig collega’s afscheid nemen.” De zaal verstomt. Een heel verhaal volgt. Braaf kijkt iedereen naar het podium. Slechts weinigen horen de woorden. [i]Honderdvijftig, honderdvijftig.[/i] Bij sommigen bonkt dit getal zo hard door hun hoofd, dat de echo bijna hoorbaar is.

Drie weken gaat het duren, drieentwintig dagen om precies te zijn, voordat bekend wordt wie er gaat vertrekken. De schifting gaat volgens wettelijk bepaalde procedures, dus deels willekeurig. De kracht van de suggestie maakt dat iedereen denkt ‘veilig’ te zijn. Toch stijgt de spanning en angst naarmate de datum nadert. Zelf ben ik er kalm onder. Er is een prima sociaal plan en ik heb me voorgenomen een eventueel ontslag niet als negatief te zien, maar het als nieuwe kans te benutten.

Op de ‘dag des oordeels’ hoef ik niet te werken. Het maakt niet uit. Elke werknemer ontvangt thuis een brief met de beslissing. Mijn postbode bezorgt pas laat in de middag, dus ik vertrek met de kinderen naar de meubelboulevard, die in dezelfde straat zit als het bedrijf. Om half tien ’s ochtends krijg ik een telefoontje. Mijn werk. Onze hele afdeling mag blijven. Met gemengde gevoelens neem ik de boodschap aan en besluit te gaan polsen wat er aan de hand is.

Lachende mensen, huilende mensen, gelatenheid, opluchting. De onrust vliegt mij al bij binnenkomst naar de keel. Ik hoor namen van slachtoffers, kan mijn oren niet geloven. Gewaardeerde collega’s die tien, twintig, tot zelfs drieendertig jaar in dienst zijn, worden met één telefoontje werkeloos. Hele afdelingen worden weggevaagd. Een vieze smaak borrelt op.

Ik werk nu ruim vijf jaar op deze plek en ben vanaf dag één trots geweest op het bedrijf. Mijn collega’s, de werkomstandigheden, begrip. Het is er altijd, allemaal. En nu, ook al zit ik niet bij de slachtoffers, is dat gevoel verdwenen. Ik ben boos. Voel me zelfs een beetje schuldig.

Vanochtend op de fiets werd ik overvallen door stilte.
Voor het eerst in vijf jaar heb ik geen behoefte om te zingen.